Het thematische concept achter The Division Bell draait om communicatie en de afwezigheid daarvan. De teksten, geschreven door Polly Samson, reflecteren de problemen binnen relaties en de noodzaak om te communiceren. De titel zelf verwijst naar de klokkentoren die gebruikt wordt om het einde van de schooldag aan te geven, wat symbool staat voor het afsluiten van een periode en het aangeven van verandering.
De belangrijkste bandleden die hebben bijgedragen aan The Division Bell zijn David Gilmour, Nick Mason en Richard Wright. Gilmour was verantwoordelijk voor de meeste gitaar- en zangpartijen, terwijl Wright zijn kenmerkende toetsen toevoegde. Mason, als drummer, zorgde voor de ritmische basis van het album. Het album laat ook bijdragen zien van andere muzikanten, maar deze drie zijn de ruggengraat van de band geworden.
Op The Division Bell komen verschillende muziekstijlen naar voren, zoals progressieve rock, psychedelische rock en elementen van blues. Dit maakt het album bijzonder veelzijdig. De gelaagdheid van de muziek, samen met de emotionele teksten, creëert een unieke luisterervaring die zowel krachtig als aangrijpend is.
Enkele opmerkelijke nummers van het album zijn 'High Hopes', dat reflecteert op het verlies van dromen en ervaringen uit het verleden, evenals 'Learning to Fly', dat gaat over de zoektocht naar vrijheid en zelfontdekking. 'Keep Talking' behandelt het thema communicatie en het belang van verbinding tussen mensen. Elk nummer heeft zijn eigen unieke verhaal en emotionele diepgang.
The Division Bell verschilt van eerdere Pink Floyd-albums door de focus op persoonlijke en interpersoonlijke thema's. In tegenstelling tot de meer conceptuele albums zoals The Wall, is dit album meer introspectief en gaat het dieper in op menselijke ervaringen en relaties. Daarnaast is het een van de laatste uitgaven van de band, wat zorgt voor een gevoel van afsluiting en reflectie op hun muzikale reis.