Agenore Fabbri, Cane nel labirinto, 1985, lithografie op papier in 9 kleuren, met de hand gesigneerd, genummerd 26/100, editi Limiteerd, 50 x 70 cm, zonder lijst, uitstekende staat, Italië.



Lithografie op papier in 9 kleuren - Handondertekende werken rechtsonder en genummerd linksonder - 50x70 cm - Jaar 1985 - Beperkte editie - exemplaar dat wordt verzonden met een garantietekst 26/100 - zonder lijst - uitstekende staat - privécollectie - aankoop en herkomst Italië - verzending via UPS, SDA, DHL, TNT, BRT
Biografie.
Agenore Fabbri (Quarrata, 1911 – Savona, 1998) was een Italiaanse beeldhouwer en schilder. Op 12-jarige leeftijd schreef hij zich in aan de School voor Kunst en Ambacht in Pistoia en werd vervolgens toegelaten tot de Academie voor Schone Kunsten in Florence, een stad waar hij zich ontwikkelde door regelmatig het culturele klimaat van het Caffè Le Giubbe Rosse te bezoeken, een ontmoetingsplek voor hermetici (Eugenio Montale, Carlo Bo en anderen). Hier kwam hij in contact met de schilder Ottone Rosai en de dichter Mario Luzi. In 1930 begon hij met modelleren en bakken van klei, en vijf jaar later verhuisde hij naar Albisola, waar hij aanvankelijk als modellagewerker werkte bij de keramiekfabriek La Fiamma. Hij zette zijn opleiding voort en begon te werken aan figuurthema's van mensen en dieren, met een sterke expressionistische inslag die kleur en nieuwe technieken zoals de 'reflectie' in terracotta integreerde. Ook in Albisola, waar in die jaren de belangrijkste vertegenwoordigers van de tweede futuristische beweging onder leiding van Filippo Tommaso Marinetti werkzaam waren, richtte hij een klein atelier op en kwam hij in contact met Arturo Martini en later met Lucio Fontana, met wie hij een vriendschap ontwikkelde die een heel leven zou duren. In 1938 behaalde hij enige bekendheid op de Nationale Tentoonstelling in Napels en begin jaren veertig hield hij solotentoonstellingen in Milaan, Bergamo en Savona, maar hij moest zijn activiteiten onderbreken vanwege militaire dienst in Joegoslavië. Vanaf 1946 vestigde hij zich definitief in Milaan, terwijl hij in de zomermaanden bleef werken in Albisola, dat in de naoorlogse jaren uitgroeide tot een internationaal bekende locatie vanwege de aanwezigheid van kunstenaars als Marino Marini, Giacomo Manzù, Aligi Sassu, enkele leden van de CoBrA-groep zoals Karel Appel, Guillame Corneille en Asger Jorn, Roberto Matta, Wilfredo Lam, en later Giuseppe Capogrossi, Roberto Crippa, Emilio Scanavino en de jonge enfant prodige Piero Manzoni. In 1947 verschenen belangrijke werken in keramiek en terracotta, zoals Donna del popolo (een titel die spontaan door Picasso werd voorgesteld), Uomo colpito en La madre, allemaal vervaardigd in de fabriek Mazzotti, eigendom van de futuristische kunstenaar en dichter Tullio d'Albisola, met wie hij zijn eerste ontmoeting met Picasso in Vallauris organiseerde. In 1956 maakte hij samen met Aligi Sassu, Giulio Turcato, Tettamanti, Zancanaro en Antonietta Raphaël Mafai een reis van meer dan drie maanden naar China, waar hij de gelegenheid had om enkele werken te tonen in Peking en andere steden. Later exposeerde hij met solotentoonstellingen in de VS in New York en Philadelphia en in Europa in Londen, Parijs, Stockholm, Rome en Milaan, en nam hij deel aan de belangrijkste nationale en internationale beeldhouwtentoonstellingen: de Biënnales van Venetië in 1952 en 1960 (beide met een eigen zaal) en die van 1959 en 1964, evenals aan meerdere edities van de Quadriennale van Rome en later in Antwerpen, Madrid, Parijs, Zürich, Athene, Den Haag, München, Londen, New York, Boston, Tokio, São Paulo, Mexico-Stad, Caïro en Alexandrië in Egypte. Vanaf de jaren zeventig begon hij zijn betrokkenheid bij het 'Centrum voor Cultuur en Hedendaagse Kunst - Balestrini' in Albissola Marina, waar hij een vriendschappelijke relatie onderhield met Franco Balestrini. Balestrini organiseerde talloze solotentoonstellingen van Agenore Fabbri en werd een van de grootste kenners van het volledige oeuvre van de kunstenaar, evenals een van de belangrijkste verzamelaars. In de jaren tachtig werd zijn werk vooral in Duitsland erkend, met solotentoonstellingen in het Wilhelm Lehmbruck-Museum in Duisburg, het Ludwig Museum in Keulen en het Sprengel Museum in Hannover. Vanaf 1965 was hij lid van de Nationale Academie van San Luca, waarvan hij in 1998, het jaar van zijn overlijden, voorzitter werd. Hij ontving talloze prijzen sinds 1939. Onder de vele onderscheidingen noemen we de Internationale Beeldhouwprijs van Cannes in 1955, een aankoopprijs bij de vijfde editie van de Spoleto-prijs in 1957, en de prijzen van de Triennale van Milaan, waaronder de Gouden Medaille, de Grote Prijs en de Grote Prijs voor keramiek. Op 4 augustus 1998 werd hij opgenomen in het ziekenhuis in Savona vanwege een hersenbloeding, waar hij op 7 november overleed.
Zijn werk is van het narratieve genre met duidelijke expressionistische kenmerken en beïnvloed door de populaire plastiek die in veel werken uit zijn geboortegebied Toscane voorkomt. Het is namelijk bekend dat terracotta voor Fabbri in zijn vroege jaren een soort verplichte overgang was: een uiterst arm materiaal dat hem echter leerde modelleren en zo het maken van plastische werken mogelijk maakte, zonder de artistieke actie onder te brengen bij de tirannie van de kosten van metalen, belast door de lasten van smelt- en laswerk. Kort na de oorlog, die zijn gevoeligheid voor altijd heeft getekend, ontwikkelt zijn werk zich richting een verhevigde expressieve dramatiek die niet alleen de mensen omvat, maar ook uitbreidt naar de dierenwereld, afgebeeld in gevechten en ruzies met effecten die verder gaan dan de expliciete geweldadigheid. Vervolgens, in de jaren vijftig en zestig, neemt Fabbri het brons en hout in bezit: met het eerste uitdrukt hij zich via een convulst modelleren, gekenmerkt door diepe groeven op de figuur, terwijl hij met het tweede door middel van een werk van breuk en overlappende oppervlakken, wat zijn bijdrage aan de periode van de Arte informale vertegenwoordigt, die in die jaren vooral in Europa ontwikkelt als artistieke reactie, met abstracte en gesturele tekens, op de diepe morele, politieke en ideologische crisis veroorzaakt door de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog. In deze periode maakt hij ook talrijke werken met ijzer, verzinkt en gegalvaniseerd staal. In de laatste fase van zijn werk keert Fabbri eerst terug naar zijn expressionistische wortels en ontdekt hij vanaf 1981 de schilderkunst, met werken zoals de cyclus van de Giardini Pubblici, die eindelijk gewijd zijn aan een meer open en ontroerende visie op de realiteit en het menselijke lot, en die in de jaren tachtig de overhand krijgen, tot ze in het volgende decennium uitmonden in een kleurrijke en speelse herdenking, gekenmerkt door het gebruik van hergebruikte materialen zoals zand, stenen, stoffen, blikjes enz., uit de vorige informele ervaring. Agenore Fabbri is ook de maker van talrijke monumentale werken in Milaan (Caccia al cinghiale, 1964, in de tuin van de Biblioteca Comunale), Pistoia, Savona (Monumento alla Resistenza op het plein Martiri della Libertà) en twee imposante bas-reliëfs in keramiek: Battaglia, bewaard in het Museo 'Manlio Trucco' in Albisola Superiore, en La favola di Orfeo, in het Polo Tecnologico Libero Grassi in Quarrata (Pistoia).


Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app

Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.