Draagbare naaimachine, Italiaans design 1957, Salmoiraghi 44

Zeldzame draagbare naaimachine, jaren 50, verzamelobject. Ontworpen door Angelo Mangiarotti in 1957. Gemaakt door Salmoiraghi Filotecnica Milano in Italië, 1957. In zeer goede esthetische staat, in originele staat. In werkende staat, compleet met elektrische kabel en naaipedaal.

Maker:
Angelo Mangiarotti (1921-2012) | Salmoiraghi Filotecnica Milano

Object:
Salmoiraghi 44 draagbare naaimachine

Land:
Italië

Ontwerpperiode:
1957

Productieperiode:
1957

Identificatiemerken:
Logo op de voorkant, serienummer 26188 op de onderkant

Stijl:
Mid-century modernisme, jaren 50, modernisme, design

Staat:
In zeer goede, werkende staat. Een klein plekje blauwe verfverlies in het midden bovenaan, waardoor het metaal zichtbaar is. Eén naald moet worden vervangen door een moderne, die hetzelfde is als in moderne machines). Voor een naaimachine van deze leeftijd is de staat bijna uitstekend.

Materiaal:
Metaal

Kleur:
Doos: grijs | Machine: donkerblauw

Afmetingen:
L 38 x B 28 x H 17,5 cm | Doos L 40 x B 30 x H 10 cm

Biografie
Angelo Mangiarotti (1921 Milaan - 2012 Milaan). De Italiaanse architect, beeldhouwer en ontwerper Angelo Mangiarotti, die zeer gewaardeerd wordt om zijn onderzochte en gecontroleerde benadering van materialen, werd in 1921 in Milaan geboren. Nadat hij in 1948 afstudeerde aan de Politecnico di Milano met een architectuurdiploma, verhuisde hij in 1953 naar de Verenigde Staten. Daar bekleedde hij een gasthoogleraarschap aan het Illinois Institute of Technology in Chicago en raakte bevriend met beroemde architecten als Frank Lloyd Wright (1867-1959), Walter Gropius (1883-1969), Ludwig Mies van der Rohe (1886-1969) en Konrad Wachsmann (1901-1980), die allemaal een enorme invloed op zijn werk hadden. Mangiarotti keerde in 1955 terug naar Milaan en opende een architectenbureau met de Italiaanse architect Bruno Morasutti (1920-2008). Het duo ontwierp industriële, residentiële en culturele instellingen, zoals de Via Cantore Skyscraper (1955) in Genua en de Mater Misericordiae Church (1957) in Milaan. Het partnerschap werd in 1960 ontbonden. Van 1963 tot 1990 bekleedde Mangiarotti lezingen aan een aantal vooraanstaande ontwerp- en architectuurscholen in Italië en daarbuiten. In 1989 richtte hij Mangiarotti & Associates op, gevestigd in Tokio. Later was hij van 1989 tot 1992 creatief directeur bij Colle Cristalleria. Naast zijn vele architectonische prestaties omvat Mangiarotti's portfolio een breed scala aan creatieve projecten, variërend van sculpturen, zoals Cono-cielo (1987), tot producten, zoals zijn Fratelli Brambilla Ashtrays (1968), die zijn meesterlijke moderne omgang met traditionele materialen zoals glas en marmer demonstreren. Zijn ontwerpen werden geproduceerd door de meest vooruitstrevende merken van zijn tijd, waaronder Artemide, Bernini, Cappellini, Knoll en, het meest beroemd, Skipper, die onder andere de Incas Table (1978), Estral Shelving System (1981), Chicago Chair (1983) en Central Table (1985) produceerde. Hij is ook beroemd om zijn collectie Murano glas-schakel Giogali Lighting (ca. 1967) geproduceerd door Vistosi. In de loop van zijn carrière won Mangiarotti talloze prijzen in zowel design als architectuur, zoals de Domus Formica Award (1956), de Prix Européen de la Construction Métallique (1979), een Career Compasso d'Oro (1994) en de Marble Architectural Award (1994, 2007). Zijn werk is te zien geweest in vele tentoonstellingen wereldwijd, waaronder het Centre Pompidou in Parijs, Triennale Design Museum in Milaan en Gallery MA in Tokio. In 2012 overleed Mangiarotti in Milaan op 91-jarige leeftijd. Zijn dochter Anna Mangiarotti (geb. 1950) is hoogleraar architectuurtechnologie aan de Politecnico en werkt nauw samen met Vistosi om de ontwerpen van haar vader en haar eigen ontwerpen te produceren. Sinds 2010 heeft Agape Casa de licentie om een ​​aantal van Mangiarotti's meest geliefde ontwerpen te produceren.