Henri É B Matisse(1869) Kleur Litho " Feuille en Rouge " Ges

Henri Emile Benoît Matisse:
( Le Cateau-Cambrésis, 31 december 1869 – Cimiez, nabij Nice, 3 november 1954).
" Feuille en Rouge " ,  Kleur Lithografie, Gesigneerd in de steen Lo, Motief grootte binnen passe-partout: 40 x 52 Cm, Grootte in houten lijst: 64 x 78 Cm.

Beschrijving:

Henri Emile Benoît Matisse ( Le Cateau-Cambrésis, 31 december 1869 – Cimiez, nabij Nice, 3 november 1954) was een Frans kunstschilder en beeldhouwer. Hij staat bekend als de merkwaardigste Franse Fauvist. Matisse werd geboren in een Franse bourgeoisie-familie te le Cateau-Cambrésis, een familie van wevers langs vaderskant en leerlooiers langs moederskant. Hij bracht zijn jeugd door in Bohain-en-Vermandois, vlakbij zijn geboorteplaats, waar zijn ouders handel dreven in graan en drogisterij. Hij groeide op tussen thuiswevers, die de kostbare stoffen in wol en zijde maakten voor de hogere burgerij van Parijs. Hij studeerde rechten en kwam terecht bij het openbaar ministerie. In 1890, tijdens een moeizaam herstel van één jaar na een blindedarmoperatie, begon hij prenten te kopiëren. Hij werd door de kleuren gegrepen en tegen de voorkeur van zijn familie in richtte Matisse zich op de kunst.

Hij volgt tekenlessen aan de Quentin de la Tour-school. In 1892 trok hij weer naar Parijs, waar hij destijds student was geweest, liet zich inschrijven aan de Académie Julian en volgde een avondcursus aan de école des Arts Décoratifs. Met zijn leraren op de scholen kon hij het niet goed vinden. Zij stelden dat hij niet goed genoeg kon tekenen. Beslissend was hier zijn kennismaking met Albert Marquet en met Gustave Moreau (1892-1897). Hij krijgt contact met Georges Rouault, Charles Camoin, Henri Manguin en met de Belg Henri Evenepoel, zijn latere geestesgenoten in het Fauvisme. Aanvankelijk vertonen zijn doeken een eerder omfloerst poëtische nabis-atmosfeer. Zijn palet klaart op nadat hij het werk van Vincent van Gogh leert kennen en Camille Pissarro hem wijst op een minder geslaagd kleurengebruik. Hij trouwde in 1898 en verbleef kort in Londen, waar hij zich verdiepte in het werk van William Turner. Hierna leerde hij de zuidelijke helle kleuren kennen op corsica. In 1899 keerde hij terug naar parijs, op de quai saint michel, waar hij zal blijven wonen tot 1907. Hij raakte er in de ban van de kleurencombinaties van cézanne en gauguin. Maar ook de beeldhouwwerken van auguste rodin fascineren hem. Hij waagt zich ook aan het beeldhouwwerk en stelt zijn eerste stukken tentoon. Na een kort verblijf, in 1904, bij paul signac in saint-tropez, neemt hij het divisionisme en het pointillisme onder handen. Hij bouwt zijn schilderijen op met gekleurde puntjes en met weglating van schaduwen en dominante kleuren. "luxe, calme et volupté" ontstaat, naar een gedicht van charles baudelaire. Hij bemerkt vlug de beperkingen van dit systeem en waagt zich nog een stap verder. De zomer van 1905 brengt hij door in collioure en schildert erop los, in gezelschap van andré 1905 is het jaar waarop de naam matisse plots en voorgoed op de voorgrond treedt. Hij wordt gezien als de grondlegger van het fauvisme, een stijl met fel contrasterende kleuren naast elkaar zonder enige overgang, waarbij de harde confrontaties niet getemperd worden. Tevens werd er geen rekening meer gehouden met het perspectief. De voorgrond werd als het ware omlaaggeklapt en staat in het schilderij in hetzelfde plan als de achtergrond. Toch wordt het perspectief in zekere mate geaccentueerd door kunstig gebruik van de vormen en kleuren. De journalist-criticus louis vauxcelles scheldt de exposanten op het salon d'automne uit voor "les fauves" en de toon is gezet voor de groep fauvisten met onder meer matisse, marquet, de vlaminck en derain. La fenêtre ouverte à collioure en la femme au chapeau waren gewraakte werken van matisse op deze expositie. De kritiek was vernietigend. Men schreef onder andere "afgezien van de gebruikte materialen, heeft dit alles niets meer met schilderwerk te maken. Het zijn barbaren die men bij ongeluk verf in handen gaf, kinderen die men naar hartenlust met een schildersdoos liet morsen...". Matisse was een kunstenaar, die naast het schilderen in het tekenen, de grafiek, de decoratie en de sculptuur werkte. Literair presteerde hij in 1908 met notes d'un peintre. Intussen, in 1907, hadden pablo picasso met zijn ophefmakende les demoiselles d'avignon en paul cézanne met zijn retrospectieve expo in de salon d'automne van datzelfde jaar, de weg geopend naar het nieuwe kubisme. Matisse bleef zijn kleurentechniek trouw en vond erkenning bij de grote verzamelaars, zoals gertrude stein, ivan morozov en sergei sjtsjoekin. Voor deze laatste maakt hij la musique en la danse, in 1909. Over dit laatste zegt hij "...Trois couleurs pour un vaste panneau de danse: l'azur du ciel, le rose des corps, le vert de la colline ...". In december 1917 vestigde hij zich in nice. Hij schildert er in zijn atelier in hoofdzaak vrouwen, dikwijls in oriëntaalse kledij. Hij wil in zekere mate hiermee de kleuren van het weefsel "vertalen" met de kleuren van zijn palet. Om zijn naakten hun speelse arabesken te laten uitvoeren gebruikt hij zwart als kleur van het licht. In die periode maakt hij ook veel gravures. In 1930 maakte hij een reis naar de verenigde staten en reist door naar tahiti. Op dit eiland ontdekt hij een ander soort licht. Het is voor hem "un gobelet d'or profond dans lequel on regarde" ("een diepe gouden kroes waarin men staart"). Bij zijn terugkeer verhuisde hij in 1938 naar nice-cimiez. Na een moeilijke chirurgische ingreep voor een kankergezwel in 1941, geven de dokters hem nog slechts zes maanden te leven. Matisse besluit voortaan nog slechts te doen waar hij zin in heeft, zonder rekening te houden wat de anderen van hem verwachten of eisen. Aldus worden de jaren 40 een periode waarin er een sluitende overeenkomst komt tussen de tekening en het kleurengebruik. Hij wordt bijgestaan door zijn verpleegster monique bourgeois, die ook zijn model wordt. In 1943 gaat hij in vence wonen. Hij schildert er bloemen, weelderige planten, zonnige interieurs en sensuele vrouwen. De vormen in zijn schilderijen vlakken zich af en puren zich en vereenvoudigen zich uit als het ware tot tekens. Hij illustreert ook teksten van zijn geliefkoosde dichters pierre de ronsard, charles baudelaire en charles d'orléans. Hij knoopt er ook opnieuw vriendschap aan en schrijft ongeveer 1200 brieven naar de tekenaar en schrijver andré rouveyre, die hij vroeger al ontmoet had in het atelier van gustave moreau. In 1944 worden zijn vrouw en zijn dochter marguerite aangehouden door de gestapo op verdenking te behoren tot het verzet. Zijn vrouw werd zes maanden in gevangenschap gehouden. Marguerite kon ontsnappen uit de trein waarmee zij naar een kamp werd overgebracht en hield zich schuil in een bos in de vogezen.