Lila de Nobili (1916-2002) - Flowers - NO RESERVE

Lila de NOBILI (1916-2002)
Bloemen
21 x 14,5 cm
Aquarel op papier.
ca. 1940-1960.
Handtekening.
FALEIJSKUNDIGE HERKOMST: Verzameling van Pierre Spivakoff (1933-2012, Parijs). Verkocht door de erfgenamen.
BESCHRIJVING:
Lila de NOBILI (1916-2002)
Itali schetsend kunstenaar, modeillustrator en kostuum- en operasetontwerper, Lila de Nobili heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten in de wereld van theater en opera dankzij haar samenwerking met beroemde regisseurs zoals Luchino Visconti, Franco Zeffirelli en Giancarlo Menotti.
In de jaren 1940 begon Lila De Nobili als modeontwerpster, werkend naast haar oom voor Vogue en Hermès. Ze werd beroemd als decor- en kostuumontwerper en werkte mee aan producties zoals "Angel Pavement," "A Streetcar Named Desire," "Cyrano de Bergerac" en "Carmen" in de Palais Garnier in 1958.
Ze heeft memorabele kostuums ontworpen in de opera, met name in La Scala in Milaan met Luchino Visconti en Maria Callas, evenals in Engeland met Frederick Ashton en Tony Richardson. Lila De Nobili heeft ook gewerkt met persoonlijkheden zoals Édith Piaf, Simone Signoret en Margot Fonteyn.
Lila De Nobili (3 september 1916 – 19 februari 2002) was een Italiaanse theaterscenograaf, kostuumontwerper en mode-illustrator. Ze stond bekend om haar samenwerkingen met vooraanstaande theater- en operaregisseurs zoals Luchino Visconti en Franco Zeffirelli, evenals haar vroege werk op het gebied van mode-illustratie bij het Franse Vogue-magazine.
Lila De Nobili werd geboren in Castagnola (Lugano). Haar vader was de markies Prospero de Nobili uit een aristocratisch Ligurisch en Toscaans gezin, en haar moeder, Dola Berta Vertès, kwam uit een Joods-Hongaars gezin. Haar oom was de schilder en Academy Award-winnende kostuumontwerper Marcel Vertès, die Lila als kind portretteerde.
In de jaren 1930 studeerde ze bij de kunstenaar Ferruccio Ferrazzi aan de Kunstacademie in Rome. Een van haar eigen leerlingen was de kostuumontwerper en regisseur Christine Edzard, met wie ze een levenslange vriendschap en samenwerking had.
Ze vestigde zich in 1943 in Parijs, en dit zou haar thuis zijn voor het grootste deel van haar leven op de rue de Verneuil en op de Quai Voltaire, waar ze tot haar dood in 2002, op 85-jarige leeftijd, woonde. Franco Zeffirelli zei: "Ze was de grootste decor-en kostuumontwerpster van de 20e eeuw, de lerares van ons allemaal. Elke keer dat ik een opera ontwerp, denk ik aan haar." Haar portret door David Hockney in oliepastel uit 1973 wordt soms verkeerd getiteld als 'Lila Nobilis'.
In Parijs vanaf 1943 begon De Nobili illustraties te maken van de haute couture-collecties voor verschillende tijdschriften, vooral Vogue Frankrijk. Ze maakte ook illustraties voor Hermès en ontwierp advertenties voor parfums van Lucien Lelong en ze creëerde publiciteitsillustraties voor Elsa Schiaparelli, Lanvin, Pierre Balmain en Marcel Rochas.
Opera- en balletontwerp in Frankrijk en Italië:
Ze maakte kostuums voor Rouleau's werken, waaronder Angel Pavement (1947), Le voleur d'enfants (1948), A Streetcar Named Desire (1949), La Petite Lili (1951), Anna Karenine (1951), Gigi (1951), Cyrano de Bergerac (1953), The Country Girl (1954), The Crucible (1954), La Plume de Ma Tante (1958), L'Arlésienne (1958), Carmen (1959) en The Aspern Papers (1961).
Voor de Franse première van A Streetcar Named Desire, aangepast door Jean Cocteau en met Arletty als Blanche DuBois, ontwierp Lila de Nobili een hete en schunnige New Orleans.
Ze werkte verder samen met componisten en regisseurs zoals Giancarlo Menotti en Luchino Visconti aan ballet, opera's en toneelstukken. Bij Visconti in het Scala-operahuis in Milaan ontwierp ze decors en kostuums voor zijn definitieve La Traviata (1955), waaronder het kostuum van Maria Callas voor Violetta, dat nog steeds wordt gezegd invloed te hebben op kostuumontwerpers van vandaag.
De operatische, ballet- en filmontwerpen van De Nobili in de late jaren 1950 en het begin van de jaren 1960 omvatten Jean Babilée's Sable (1956), Franco Zeffirelli's Mignon (1957) en Orphée (1958). Ze ontwierp decors en kostuums voor Raymond Rousseau's Ruy Blas (1960), Menotti's La Bohème (1960), Zeffirelli's Falstaff (1961), Aida (1962) en Rigoletto (1963), en Jean Babilee's Le Roi des Gourmets (1964).
Theater-, Opera- en balletontwerp in Groot-Brittannië
In de late jaren 1950 begon ze te werken in Stratford-upon-Avon in het Verenigd Koninkrijk met Peter Hall. Ze werd geïntroduceerd bij Hall door diens toenmalige vrouw, Leslie Caron.[referentie benodigd] De Nobili ontwierp zeven Shakespeare-komedies en late voorstellingen voor Hall bij de Royal Shakespeare Company in Stratford-upon-Avon en het Aldwych Theatre in Londen, in de late jaren 1950 en 1960. Ze omvatten Cymbeline met Peggy Ashcroft (1957), Twelfth Night (1958) met Geraldine McEwan en Dorothy Tutin, en A Midsummer Night's Dream (1958) met Charles Laughton, Vanessa Redgrave en Diana Rigg. In oktober 1965 ontwierp De Nobili decors en kostuums voor een productie van het National Theatre (destijds nog in The Old Vic) van William Congreve's Love for Love, geregisseerd door Peter Wood en met Laurence Olivier en Geraldine McEwan in de hoofdrollen. Ze ontwierp vele balletvoorstellingen en opera's in The Royal Opera House in Covent Garden, waaronder Doornroosje (1968) in samenwerking met Rostislav Doboujinsky, en creëerde decors en kostuums voor Frederick Ashtons Ondine (1958).
De Nobili ontwierp de kostuums, in samenwerking met Rostislav Doboujinsky, voor Raymond Rousseau's film Les Sorcières de Salem (1957) (geïnspireerd door The Crucible van Arthur Miller) met scenarioschrijver Jean-Paul Sartre en met Simone Signoret in de hoofdrol, en voor Michel Boisrond's Amours Célèbres (of beroemde liefdesverhalen, 1961), eveneens met Simone Signoret, Brigitte Bardot en Alain Delon, waarbij ze de kostuums mede ontwierp met Monique Dunan en Georges Wakhevitch. Ze was ook kleur- en periodespecialist voor The Charge of the Light Brigade (1968), geregisseerd door Tony Richardson.
Herkomst, verzameling van Pierre Spivakoff:
Na zijn studie aan Cours Simon richtte Pierre Spivakoff in Parijs het allereerste café-théâtre "Le Royal" op.
boulevard Raspail waar hij toneelstukken van Feydeau, Ionesco, Dumas, Rachilde, Molière en Corneille opvoert.
In 1973 regisseerde hij "Délirante Sarah", een toneelstuk over Sarah Bernhardt waarbij hij de hoofdrol speelt. De show zal Frankrijk vertegenwoordigen op talrijke Europese festivals (Rome, Belgrado, Berlijn, etc.) en zal gedurende heel 1974 voortduren in het comedytheater van de Champs-Elysées.
Bewoond door de goddelijke Sarah, is hij de auteur van het boek "Sarah Bernhardt gezien door de Nadars", Herscher-uitgaven, 1997. Bovendien regisseert hij "L’Homme aux camélias" in het Théâtre La Bruyère of "Monsieur Vénus" in het Théâtre Mathurins.
Ook regisseur en drama-leraar, leidde hij een groot aantal acteurs voordat hij een theaterklas opende bij het American Center, een avontuur dat meer dan 10 jaar zal duren.
Ten slotte heeft zijn coachingcursus voor advocaten en politieke figuren een blijvende invloed gehad op welsprekendheid op de
Frans onder de tenoren van de balzaal of de tribune van de Vergadering.


Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app

Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.