Gerard Ernens // bosgezicht

Kunstenaar: Gerardus Johannes Ernens (1935 – 2020)
Titel van kunstwerken: Bos gezicht
Jaar: Onbekend
Techniek: Olieverf op canvas
Handtekening: Hand gesigneerd
Staat: In goede staat
Verkoop met lijst: in goede staat en gratis erbij
Afbeeldingsgrootte: ong. 49 x 58 cm
Totale afmetingen: ong. 67 x 77 x 5 cm
 Verzenden risico en kosten koper

Gerardus Johannes Ernens werd in 1935 in Utrecht geboren, maar woonde en werkte voor lange tijd in Antwerpen. Hij is in 2020 in de Bilt overleden.
Gerardus Johannes Ernens werd geboren op 4 maart 1935 te Utrecht. Gerard Ernens gaf al op jeugdige leeftijd blijk van zijn talent en ontwikkelde zich als een schilder met een geheel eigen stijl. Al jong kwam hij in contact met de bekende kunstschilder John. Bevort en Peter Brouwer, die hem hielpen bij de ontplooiing van zijn talent.
Na John Bevort werkte hij enige tijd samen met de interieur en kerkschilder Jan Jumelet.
Hij heeft enige tijd privé lessen gehad van Dhr. Kranen, Toenmalig leraar op de academie Aribus te Utrecht, maar kon zich op den duur niet hiermede verenigen hij heeft zijn eigen weg gezocht en gevonden zijn schilderijen hebben een licht impressionistische inslagen zijn toch duidelijk herkenbaar.
Hij verkreeg vooral bekendheid door zijn kleurrijke, enigszins suggestieve en relief achtige landschappen en bloemcomposities. Gerard schilder van het paletmes.
Ernens is net als Bevort en Brouwer vanaf het eerste uur een schilder van het paletmes. Omdat de verf door het paletmes op het doek wordt gemend, verkrijgt men de effecten die niet licht zijn te benaderen.

Ernens geniet reeds nu een grote bekendheid en is sterk komende. Steeds komt er weer een nieuwe kijk op zijn werk. Zijn stijl wordt naturalistisch impressionisme genoemd.
Hoofdzakelijk schildert hij landschappen. Zijn landschappen hebben een Hollands karakter, deze sfeer wordt bijzonder gewaardeerd.
Van zijn werk zijn meerdere malen exposities gehouden .
Gerard Ernens is lid van the International organization of Free Art.
Zijn broer Henk was een verdienstelijk amateur schilder en via de kunstgroothandel “Rembrandt” van zijn broer Jan verkocht hij ook zijn werk.

Gerard Ernens trof zijn eigen olieverfschilderijen op verrassende momenten. Dat hij ze nog steeds op Marktplaats kon vinden, wist ie wel, maar dat hij bij het openslaan van de krant SGP-leider Kees van der Staaij glunderend voor één van zijn klaprozenvelden zag staan, vervulde hem met trots.
Gerard hield van blije klanten. Zijn werk zal in vele huizen in Europa hangen. Hij schilderde alles wat Nederlands was: bloemen, de zee, haventjes, bossen, steegjes en uiteraard de Utrechtse grachten en de Dom.
Knalgeel en oranje
Daarbij hield hij rekening met de smaak van het moment. Waren lichte kleuren in, schilderde hij lichte doeken. Was fel in de mode, dan haalde hij zijn paletmes door knalgeel en oranje. Dat hij niet bij de Utrechtse kunstenaarsscene hoorde, liet hem koud. In een interview met het magazine van FC Utrecht (daar had hij met zijn oudste dochter een business-seat) zei hij eind jaren 90: ,,Ik maak geen kunst met een boodschap, ik maak gezellige schilderijen, met als gevolg dat die leuk verkocht worden.”
Eigenlijk was hij helemaal niet van plan om kunstschilder te worden. Getogen in een groot gezin aan de Van den Boschstraat in Lombok was hij voorbestemd om na de mulo boekhouder te worden. Een kantoorbaan was echter niet aan hem besteed, waarna hij vertegenwoordiger werd in lijsten en schildersartikelen. ,,Een verschrikkelijke baan”, zou hij daar later over zeggen.
Leuren aan de deuren
Het leuren aan de deuren vond hij helemaal niets. Hij wist toen al dat hij aardig kon schilderen. Werd aangestoken door broer Jan. Gerard vond het fantastisch hoe hij van een wit doek iets prachtigs maakte. Hij ging ook een beetje ‘knoeien met verf’ en dacht dat dit een leuke bijverdienste zou kunnen worden.
Gerard was talentvol, had de schwung. Kunstenaar John Bevort leerde hem met een paletmes te schilderen. Het werd zijn handelsmerk. Razendsnel kreeg hij met grote of kleine klodders natuurgetrouwe wolkenluchten op het doek. Hij specialiseerde zich in figuratieve, licht impressionistische doeken. Met veel reliëf. Via kunstgroothandel Rembrandt van broer Jan verkocht hij zijn werk. Soms werden de doeken uit zijn handen getrokken voordat de verf al droog was. Hij kon er goed van leven. Veel schilderijen gingen naar Duitsland, waar ze Gerard de Bloemenman noemden.
Droge humor
In zijn stamcafé Le Carafon in de Hamburgerstraat was hij gewoon ‘Gerard Kunst’. Daar stond hij vooral bekend als de rustige, voorzichtige man met de droge humor. Hij kon van een ‘olifant een mug maken’. In het café leerde hij zijn tweede vrouw Wil kennen, die zag dat Gerard rust en vertrouwen gaf en niet op zichzelf was gericht. Uit zijn eerste huwelijk kwamen twee dochters, uit zijn tweede een zoon en een dochter.
Voor zijn eerste kinderen was hij een actieve en sportieve weekendvader, later was hij er altijd. Zeker toen hij een atelier aan huis had. Dan schilderde hij een poes en maakte daar vervolgens een bloempot van. Dat was voor de kleine kinderen dan de grap van de dag. Hij leerde hen tevreden te zijn. ,,Alles komt goed.”
Frans landschap
Die gedachte hield hij zelf vast, toen in de jaren 90 de klad kwam in zijn kunstverkoop. Hij ging zelf naar Duitsland om zijn werk te verkopen. Als op vakantie het geld op was, pakte Gerard z’n spullen en maakte in no-time een Zuid-Frans landschap. Dat verkocht hij vervolgens ter plekke en dan konden ze weer even verder.
Ik maak geen kunst met een boodschap, ik maak gezellige schilderij­en met als gevolg dat die leuk verkocht worden
Gerard wilde altijd net iets anders doen dan de rest. Net als veel anderen nam hij het rookverbod in de horeca op 1 juli 2008 als aanleiding om te stoppen met roken. Gerard stopte echter pas op 2 juli. En waar veel mensen roepen dat ze wel 100 willen worden, beloofde Gerard zijn kinderen dat hij op zijn 104de zou gaan.
De laatste jaren woonde Gerard in De Bilt en deed hij het rustig aan met schilderen. Heel af en toe maakte hij nog wel eens een doek voor zijn kleinkinderen. Zo was zijn laatste doek, een groot bos, een cadeau voor het nieuwe huis van zijn oudste kleindochter. Hartfalen en longproblemen leidden hem langzaam naar de dood. Hij had nog één - nog onvervulde - wens: dat zijn as wordt uitgestrooid in de Biltse Grift. Zodat hij traag af kan drijven naar zijn stad.