GOMZ, KMZ Krasnogorsk, Lomo Lubitel 2 / Smena 6 / Zenit-E +

Russische camera’s:
- Lubitel 2 + lederen hoes + nekriem (stof in de lens, werking OK, niet getest met film.)
tLens Lomo T-22 4.5/75 SerieNr. 7451175
- Smena 6 + lederen hoes + nekriem (stof in de lens, niet getest met film.)
tLens T-43 4/40 SerieNr. 252527
- Zenit-E SerieNr. 71097481 + lederen hoes + nekriem (meter???, sluiter te traag, bekleding lost, werking???); 42mm vatting
tLens Helios-44-2 2/58 SerieNr. 0081081 (speling op afstandsring, werking???, diafragmaring werkt niet, krasjes en onzuiverheden in de lens)
De foto’s en de beschrijving geven een goede kijk op de uiterlijke staat van het materiaal.
******************
Als een item niet getest is of alleen voor onderdelen/verzameling/reparatie wordt aangeboden ligt het risico bij de koper. De items in deze veiling worden dus verkocht AS-IS. Dat wil zeggen dat er na de koop, geen claim mogelijk is op werking en/of het uiterlijk van de items.
******************
Lubitel (cyrillisch: ) betekent "amateur" in het Russisch. De Lubitel 2 werd in grote aantallen geproduceerd door de Leningradse GOMZ (later LOMO) fabriek. Er werden er meer dan twee miljoen geproduceerd tussen 1954 en 1980. Er zijn versies met een cyrillisch naamplaatje of met een naamplaatje in Latijns schrift, zoals afgebeeld, en voor diverse andere markten werd de camera omgedoopt tot Kalimar TLR100, Amatör II en Global 676. Er werd ook een stereoversie geproduceerd en verkocht als de (Spoetnik). De camerabody is gemaakt van kunststof, mogelijk bakeliet. De zoeker en scherpstelringen zijn van metaal. Deze camera's werden geleverd met een kunstleren tas en riem. Onder de opnamelens bevindt zich een traploze diafragmaschaal met diafragma's van 4,5 tot 22. Het opwinden van de film gebeurt met een zwarte knop aan de rechterkant van de camera. Deze spant de sluiter niet. Aan de linkerkant van de camera bevindt zich een draaibaar deksel voor twee filters (die niet bij de camera zijn geleverd).
De meest uitzonderlijke eigenschap van de Lubitel is dat de focusseerbare reflexzoeker geen eenvoudig mat scherm heeft, maar een grote kijklens, waardoor het lijkt op een briljante zoeker. In de zoeker zit een klein rond, effen mat schermpje voor nauwkeurige scherpstelling. Een inklapbaar loepnetje helpt bij het nauwkeurig scherpstellen. Deze zeer heldere zoeker helpt je bij het bepalen van de compositie van je foto in situaties met weinig licht. De scherpstelling gebeurt op het kleine middenpunt. Vier wiggen helpen je bij het oriënteren van de foto. Hoewel deze zoeker zeer helder is, geeft hij een "dansend" beeld. Dit gebeurt vooral wanneer de camera op je buik hangt en je in de zoeker kijkt. Dit is nogal vreemd, aangezien dit de positie is waarin je erdoorheen hoort te kijken. Wanneer je van dichterbij naar het glas kijkt, krijg je vaak een "tunnelzicht"; de randen worden donkerder (lichtafname?). De zoekerkap kan gedeeltelijk worden omgevouwen, zodat de voor- en achterkant als sportzoeker dienen.
De Lubitel heeft een LOMO T-22 75/4.5-lens. Deze is iets breder dan de normale 80mm middenformaat standaardlens. De sluiter wordt gespannen met een rood gestippelde hendel. Het diafragma en de ontspanknop bevinden zich allemaal rond de lens.
De Lubitel-2 heeft geen frameteller. Wanneer je de knop in de richting van het witte pijltje draait, worden de framenummers op de achterkant van de 120-film zichtbaar door het rode venstertje.
De Smena 6 is een 35mm-zoekercamera, gemaakt door GOMZ en LOMO in de Sovjet-Unie, van 1961 tot 1969. Hij was ontworpen om 35mm-film tussen twee cassettes te gebruiken, in plaats van de recentere en meer gebruikelijke methode van terugspoelen naar één cassette. Er waren veel kleine variaties op de Smena 6.
De Smena 6 was een verbeterde Smena 5, met flitssynchronisatie, een zelfontspanner, een extra, langere sluitertijd (1/15) en lenscoating, terwijl de riembevestigingen verdwenen.
De Zenit E is een Sovjet 35mm spiegelreflexcamera. De eerste productieserie werd gemaakt met speciale M39-lenzen, net als eerdere Zenit-modellen, maar alle latere productieseries gebruikten de gangbare M42-schroeflenzen, die van 1965 tot 1968 werden geproduceerd. De Zenit-serie was wereldwijd erg populair omdat hij goed gebouwd was, hoewel bescheiden in specificaties, en meestal een vrij gematigde prijs had; bovendien werd hij buiten de USSR onder verschillende andere merken aangeboden: (Kalimar, Revueflex, Prinzflex, Photokina, Spiraflex, Titan Global en Cosmorex).
De Zenit-E is een vrij kleine en ongewone spiegelreflexcamera naar de maatstaven van de toenmalige cameramarkt. Hij oogt hoekig, maar de verticale randen zijn niet zo scherp als ze lijken. Hij is bekleed met een stevig, getextureerd nylon materiaal dat veel werd gebruikt in de Sovjet-camera-industrie in plaats van kunstleer. Hij heeft een opwindhendel, die gekoppeld is aan een grote frameteller die in de tegenovergestelde richting draait, vergelijkbaar met de transportknop van de eerste Zenits.
De terugdraaiknop is verborgen. Om hem te verwijderen, oefent u lichte druk uit met één vingertop op de gekartelde naaf van de filmsnelheidsregelaar (aan de linkerkant, binnenin de meter). Draai de naaf tegen de klok in en hij springt eruit. Door verder aan de terugdraaiknop te trekken, wordt de vork ingetrokken, maar wordt de camera niet geopend - hij heeft een eigen vergrendeling aan de zijkant.
De Zenit E werd geproduceerd in zowel zwart als geborsteld wit metaal; er waren ook herdenkingsversies voor de Olympische Spelen van 1980 in Moskou met twee soorten markeringen.
Het interne mechanisme is zeer vergelijkbaar met dat van eerdere Zenits, en in feite is het een sluiter die uiteindelijk is afgeleid van de Leica II, zij het met de toevoeging van een spiegel en flitssynchronisatie, waarbij de Zorki S een van zijn voorgangers was. In tegenstelling tot sommige eerdere Zenits heeft hij wel een spiegel met directe terugkeer. De camera biedt alleen sluitertijden van 1/30-1/500, plus een belichting van B. Zoals gebruikelijk bij flitssynchronisatiecamera's gebaseerd op de Leica II, is de synchronisatie 1/30e. De vertraging kan traploos worden aangepast van X-synchronisatie naar M-synchronisatie, maar in tegenstelling tot eerdere Zenits en Zorkis ontbreken de markeringen in milliseconden (ongetwijfeld om de productie te vereenvoudigen).
De sluitertijdknop is van het oude type: trek omhoog en draai om de tijd in te stellen. Een klein stipje in het midden van de knop geeft de huidige instelling aan. Het is het beste voor de sluiter als dit gebeurt terwijl de sluiter gespannen is. De hele draaiknop draait tegen de klok in wanneer de sluiter gespannen is en snel met de klok mee wanneer de sluiter wordt geactiveerd.
De sluiter kan op "B" worden vergrendeld door de ontspanknop ingedrukt te houden en tegen de klok in te draaien.
Een eerste productierun werd gemaakt voor de Zenit m39-vatting, een SLR-lensvatting met dezelfde schroefdraad als de Leica-schroefdraadvatting, maar met een veel grotere film-flensafstand. Alle eerdere Zenits hadden deze vatting, die min of meer uniek is voor de serie. De tweede productierun gebruikte de veel gangbarere m42-vatting, die een zeer vergelijkbare film-flensafstand heeft, maar met grotere schroefdraad (42 mm in plaats van 39 mm), waardoor de behuizingen verder identiek waren. Zo bleef het gedurende de rest van de productie.
In geen van beide versies is er sprake van diafragmakoppeling - de lens moet handmatig worden verkleind tot het juiste diafragma voordat de sluiter wordt geactiveerd.
De Zenit E was de eerste camera met lichtmeting in de Zenit-lijn. Hij heeft een grote, ongekoppelde seleniummeter ingebouwd, zoals verschillende Sovjetcamera's. De aflezing gebeurt via een lucifernaalddisplay op het bovendek. Men draait een draaiknop rond de terugdraaiknop totdat een ring in het display boven de naald staat. Op dat moment kan de fotograaf, als de filmsnelheid correct is ingesteld, een reeks equivalente camera-instellingen aflezen van de markeringen op de ring. De meter gaat tot 30 seconden sluitertijd en f/2, en tot 1/500e en f/32. De exacte acceptatiehoek van de meter is onduidelijk, maar is waarschijnlijk ongeveer 45 graden. Exportversies worden aangegeven met de snelheden in ASA en DIN, maar de ASA-schaal heeft een vreemd nummer. De getallen komen grofweg overeen met gangbare Sovjet-filmsnelheden, omgerekend van de GOST-schaal naar ASA (de twee worden gemeten in zeer vergelijkbare eenheden en komen nauw overeen, maar niet precies). Ze wijken meestal iets minder dan een stap af van de gangbare internationale snelheden (320 in plaats van 400, 80 in plaats van 100, 40 in plaats van 64, enzovoort). De enige gangbare internationale snelheid op de wijzerplaat is 160 ASA, wat bekendstaat als de nominale snelheid van sommige Portra-emulsies.
De Helios-44 (-44) is een van de meest massaal geproduceerde Sovjet SLR-objectieven, een 58mm f/2 normaallens.
Het is in wezen een Zeiss Biotar-kloon – dit was een snelle normaallens voor de Exakta-vatting. De Helios-44 werd gemaakt voor de Zenit M39-vatting en vervolgens voor de M42-vatting, onder andere. Vroege versies hebben een diafragma met 13 lamellen en latere versies met 8 of 6 lamellen.
Als Biotar-kopie is het een aangepast Double Gauss-ontwerp met twee groepen van elk drie elementen, relatief symmetrisch en goed gecorrigeerd voor aberraties. Dit plaatst het in een familie met een breed scala aan gangbare SLR-normaallenzen.
Het waren allemaal SLR-objectieven. De meeste versies waren niet automatisch, dus de diafragmaregeling was via voorinstelling, oftewel. Dubbele ring: één ring met klikstops en markeringen voor de f/stops regelt de positie van de vooringestelde stop, terwijl één vrij bewegende ring feitelijk het diafragma regelt, maar stopt wanneer deze de vooringestelde stop bereikt. Door de laatste ring tot stilstand te draaien, kan de lens dus gemakkelijk worden gesloten van volledig open naar een geselecteerde f/stop zonder het oog van de zoeker te halen, en vice versa. Dit bleef de praktijk van de Sovjet-camera-industrie, behalve bij de meest basale lenzen, lang nadat West-Duitse en Japanse fabrikanten min of meer exclusief overschakelden op automatische diafragma's.
De Helios-44's worden over het algemeen beschouwd als goede lenzen, ondanks de veelgehoorde beschuldiging van slechte kwaliteitscontrole. Bokeh is het meest genoemde kenmerk van de lens, met een medium-snel maximaal diafragma van f/2 dat ruimschoots de mogelijkheid biedt om de achtergrond te vervagen. De bokeh is, net als bij veel eerdere SLR-lenzen, 'wervelend'. Dat wil zeggen dat de lichtschijven gevormd door onscherpe lichtpunten vervormen en wegtrekken van het midden van het beeld. Wanneer er veel lichtschijven zijn, kunnen ze een soort 'vortex' of 'werveling' vormen. Veel fotografen zijn op zoek naar dit effect vanwege het sfeervolle uiterlijk.



Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app

Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.