Herman Hesse

In den beginne was de mythe. Zoals de grote God in de zielen van de Indiërs, Grieken en Germanen verzen dichtte en naar uitdrukking streefde, zo dichtte hij in de ziel van elk kind, iedere dag opnieuw. Hoe het meer en de bergen en de beken van mijn geboortestreek heetten wist ik nog niet. Maar ik zag de blauwgroene, gladde vlakte van het meer met lichtjes doorweven in de zon liggen en in een dichte kring er amheen de steile bergen, en in hun hoogste kloven de witbesneeuwde inkervingen en nietige watervalletjes, en aan hun voet de hellende, lich- te weiden met de fruitbomen, hutten en grauwe alpenkocien. En omdat mijn arme, kleine ziel zo leeg en stil lag te wachten, schreven de geesten van het meer en de bergen er hun schone, moedige daden in. De on- buigzame wanden en rotshellingen spraken koppig en vol eerbied van de tijden waarvan zij de zoons zijn en de littekens dragen. Ze spraken over lang geleden, toen de aarde openbarstte en zich kronkelde en met kreunende barensweeën bergtoppen en kammen uit haar gepijnigde lijf naar buiten dreef. Rotsbergen werkten zich brullend en krakend omhoog, tot zij doelloos in toppen omknakten; tweelingbergen vochten in vertwijfelde nood om ruimte, net zolang tot één van tweeën overwon en het hoogst steeg en de broer opzij stiet en vermorzelde. Nog altijd stonden er uit die tijden hier en daar hoog in de kloven afgebroken toppen, lagen er weggedrongen en gespleten rotsen, en als de sneeuw smolt, voerde het neergutsende water altijd huizehoge rotsblokken mee naar omlaag, die het versplinterde als glas of met machtige slagen diep in de zachte weiden joeg.

Ze zeiden altijd hetzelfde, deze rotsbergen. En het was niet moeilijk ze te begrijpen als je hun steile wanden zag, laag voor laag geknakt, verbogen, gebarsten en elke wand vol gapende wonden. 'We hebben afschuwelijk geleden,' zeiden ze, 'en we lijden nog steeds.' Maar ze zeiden het trots, streng en verbeten, als oude, onverwoestbare krijgs- lieden.

Jazeker, krijgslieden. Ik zag ze vechten met het water en de storm, in de ijzige nachten in de vroege lente, als de vertoornde föhn om hun oude hoofden loeide en de bergstromen verse, rauwe stukken uit hun flanken reten. Ze hielden zich met onverzettelijk schrap gezette wortels

11