Autobiografie over reuma/ tegenslagen en lichtpuntjes

Mijn naam is Saskia Munneke, en ik ben 57 jaar. Over mijn leven met reuma heb ik een autobiografie geschreven. Hiermee wil ik lotgenoten herkenning bieden en meegeven dat lichtpuntjes en positiviteit voor verlichting kunnen zorgen.

De titel van mijn autobiografie luidt: 'Wat zit ik toch raar in elkaar.'
In mijn boek beschrijf ik de weg die ik heb afgelegd in mijn leven met meerdere zeldzame ziektes.

In 2003 werd ik door een reumatoloog in het academisch ziekenhuis VUmc te Amsterdam gediagnosticeerd met de uitgebreide vorm van sclerodermie: systemische sclerose.

Ondanks de medicatie, die ik slikte om het ziekteproces enigszins af te remmen, kreeg mijn lichaam het zwaar te verduren. Mijn conditie ging achteruit en ik kampte met vermoeidheid, pijn en stijfheid. Dit alles bracht teweeg dat ik een jaar later niet alleen gebruik moest maken van een rollator en een scootmobiel, er kwam ook een rolstoel in huis voor als we erop uit wilden gaan.

Mijn leven verliep niet gemakkelijk, maar met doorzettingsvermogen, mijn positieve instelling en steun van de liefdevolle mensen om mij heen, lukte het me mijn ziekte te aanvaarden. Ik leerde met mijn beperkingen om te gaan en na verloop van tijd stabiliseerde mijn ziekte.

Ik genoot volop van het leven totdat er zich in 2016 een levensbedreigende situatie voordeed. Ik kwam op de Intensive Care terecht en beleefde dezelfde dag een bijna doodervaring.
Mijn leven werd op zijn kop gezet, waardoor ik het vertrouwen in mijn lichaam volledig kwijtraakte.
Tal van vreemde klachten begonnen zich voor te doen en extreme vermoeidheid veroorzaakte dat ik al uitgeput raakte van zoiets 'normaals' als praten. Helaas was dit niet het enige waarmee ik te kampen kreeg.....

Gelukkigerwijs waren er ook lichtpuntjes. Dit gaf mij zowel kracht als verlichting waardoor het voor mij gemakkelijker werd om met mijn tegenslagen om te gaan. Ik pluk de dag en kijk naar de dingen die ik nog wél kan.