Trienke Minkema, Later komt alles goed

“Het was 11 augustus 1951, de zon was al ondergegaan en ik herinner het me nog als de dag van gisteren, de dag dat ik geboren werd. Een paar minuten oud was ik en ik keek nog in de hemel van waaruit ik net gekomen was, niet begrijpend waarom ik naar de aarde was gebracht. Het was alsof ik met mijn hele hoofd keek en alles voelde open. De wezens die me naar de aarde hadden gebracht keken liefdevol op mij neer, maar mij voelde het als werd ik in de steek gelaten. Eén engel liet als afscheid en troost zijn duidelijke stem nog horen: ‘Trienke, onthoud één ding: Later komt alles goed.’ Langzaam werden de sluiers voor mijn ogen getrokken en het werd donker. Ik riep nog en vroeg wanneer het later was, maar ik kreeg geen antwoord. Ik was alleen. Een groot verdriet en een hevige wanhoop overvielen mij. Het werd nacht. Mijn reis over de aarde was begonnen…”