Anne Marie Metz beschrijft in dit boek "Nooit meer gewoon" het leven met haar verstandelijk gehandicapte dochter en gaat onder andere in op de zorg die haar dochter krijgt in diverse instellingen. Ze vertelt over de invloed die dochter Karen heeft op haar gezin en op dat van haarzelf. hun leven zal nooit meer gewoon worden.
Toen het boek uitkwam werd het veelbesproken, zowel binnen de zwakzinnigenzorg, als in de samenleving.
De schrijfster werd uitgenodigd in vele radio, en tv uitzendingen en vele ( dag) bladen schonken aandacht aan het boek.
Anne Marie Metz had al een dochter Marthe, toen de tweeling Michiel en Karen werd geboren.
Michiel was gezond, Karen moest voor haar leven knokken. Ze werd beademd om in leven te blijven en de prognose van de artsen was dat Karen niet oud zou worden en diepzwakzinnig zou zijn. Anne Marie en haar man besluiten Karen niet in huis te nemen, ze bleef in het ziekenhuis en werd daarna overgeplaatst naar een inrichting.
Maar Karen ontwikkelde zich veel beter dan men ooit voorspeld had. ze leerde lopen en goed spreken. Toch werd ze door haar ouders niet in huis genomen, voor vader was dat bespreekbaar, voor Anne Marie niet.
Vooruitgang bij Karen was voor haar moeder moeilijk omdat het haar met de vraag of Karen toch niet thuis had kunnen wonen. Dat een diepzwakzinnig kind op den duur niet thuis kan wonen, wordt vrij algemeen geaccepteerd maar vooruitgang confronteerde Anne Marie met schuldgevoelens die ze in het boek voortdurend van zich af probeert te schrijven.

Uitgave Balans, 1987, zeer gelezen, wat verkleurd en rug sleets.