Paula Irik - Een beetje boos mag best

Taal: Nederlands; Vlaams

Aantal pagina's: 96

Contributors: Sylvia Weve

De taal van mensen met dementie is een taal zonder omwegen. Een taal die ruimte laat voor wat niet teverwoorden is. Vol zeggingskracht en altijd betekenisvol, al is er in eerste instantie misschien geen touw aan vast te knopen. Een eigen taal: het Dementees.PoëzieDementees lijkt in veel opzichten op poëzie. Het onttrekt zich aan gesloten interpretaties, nodigt uit tot meebewegen en doet een sterk beroep op onze verbeeldingskracht. Waarom mensen met dementie dan niet serieus nemen als dichters en hun taal als poëzie? Wie de uitingen van mensen met dementie leest als poëzie, zal ze niet langer als wartaal wegzetten. Wie zich in hun leefwereld laat ontvangen en openstaat voor wat zij te zeggen hebben, zal achter de ziekte de méns met dementie blijven zien. De dementie zingt een toontje lager, de ziekteverschijnselen hebben niet langer het laatste woord. Het Dementees als poëzie geeft mensen met dementie hun eigen stem en daarmee hun waardigheid terug...