Op grootse wijze neemt umberto eco in zijn nieuwe, grote roman de begraafplaats van praag de misschien wel meest megalomane eeuw aller tijden onder handen: de negentiende eeuw. Plaatsen van handeling: turijn, palermo en parijs. De geschriftvervalser simone simonini is een nauwkeurig observator van zijn eigen tijd. En hij ziet veel: een hysterische sataniste, een abt die twee keer sterft, lijken in een parijs riool, jezuieten die samenspannen tegen vrijmetselaars, vrijmetselaars en mazzinianen die priesters wurgen met hun eigen darmen, de krombenige, aan artrose lijdende italiaanse held garibaldi, de bloedbaden tijdens de parijse commune van 1871 waar zelfs pasgeboren ratjes worden gegeten, onwelriekende kotten waar tussen de absintdampen bomexplosies en volksopstanden worden voorbereid, nepbaarden, zogenaamde notarissen, valse testamenten, diabolische broederschappen en zwarte missen. Simonini ziet veel, maar hij maakt nog veel meer mee, en bijna als vanzelf wordt hij steeds dieper betrokken in het complot dat zal leiden tot de lasterlijke protocollen van de wijzen van zion, die de gehele twintigste eeuw het antisemitisme zullen aanwakkeren. Maar de vraag is of simonini er alleen maar zijdelings bij betrokken is. Is zijn invloed niet veel groter? De protocollen zijn een vervalsing, maar van wie precies?