Cavalerie, HvB, Mijn Ruiters, 4e esk. Pantserwgns (Ned.-Indi

Aangeboden: Mijn Ruiters, Ervaringen als commandant van het 4e eskadron Pantserwagens, Huzaren van Boreel, tijdens de politionele Acties (1947-1949) in toenmalig Nederlands-Indië). Een verhaal van moed, vasthoudendheid en grote kameraadschap.

Samenvatting:
De 97-jarige auteur De Jonge vertegenwoordigde een ondergewaardeerde en bijna vergeten generatie veteranen en beschrijft op schijnbaar jeugdige wijze zijn ervaringen als reserve ritmeester en commandant van het 4e Eskadron Pantserwagens in voormalig Nederlands-Indië. Dit verkenningseskadron bestond voornamelijk uit dienstplichtige huzaren, die drie jaar en negen maanden onder de wapenen zijn geweest, waarvan drie jaar onder oorlogsomstandigheden in de tropen. Het gaat – zoals hij zelf schrijft – over moed, vasthoudendheid en grote kameraadschap, maar ook over leiderschap, wederzijds respect en vertrouwen, begrippen die in het boek goed en zonder overdrijving op natuurlijke wijze naar vorenkomen.
Militairen staan ambivalent tegenover het leven. Ze riskeren hun eigen leven en dat van hun ondergeschikten om dat van anderen te redden, maar ook te nemen. En dat kan alleen maar verantwoord gebeuren als er een harmonieuze balans bestaat, tussen rationele en emotionele factoren van invloed. Vandaag de dag staat dit bekend als ‘emotionele intelligentie’. Vooral oorlog vereist de alerte activiteit van gevoelens, sensoren en passies, leidend tot persoonlijk charisma, dapperheid en opofferingsbereidheid. Hierbij moet opdrachtgerichte commandovoering met wederzijds vertrouwen, eigeninitiatief en vrijheid van handelen op alle niveaus het uitgangspunt zijn. En dat heeft de auteur in Mijn Ruitersop fascinerende wijze en ineen verrassend levendige en lezenswaardige stijl beschreven.

Commandant
De auteur, kol. b.d. Jhr. Marien de Jonge, Engelandvaarder van het eerste uur, is reserveofficier van het Wapen der Cavalerie geweest bij de verkenningscompagnie van de Prinses Irene Brigade. Later heeft hij gediend bij een commando-eenheid, genaamd Korps Insulinde, waarbij hij tijdens de Japanse bezetting vanuit Ceylon is ingezet op Sumatra en waarna hij aan de wieg heeft gestaan van de School Opleiding Parachutisten. Vervolgens werd hij als reserveofficier gevraagd commandant te worden van het 4eEskadron Pantserwagens, Regiment Huzaren van Boreel. Dit eskadron zou worden ingezet in Nederlands-Indië en bestond uit 178 man: 10 officieren, 14 onderofficieren en 154 korporaals en huzaren. Het waren vooral dienstplichtigen. Het 4eEskadron telde 35 ‘wagens’: 12 pantserwagens (Humber Mark IV), 14 scoutcars (Humber Mark II) en 9 gepantserde ¾ tonners (GMC). Het eskadron maakte deel uit van de V-Brigade van kolonel J.K. Meijer, die hij nog kende uit de oorlog. Kol. b.d. de Jonge schrijft dan met een licht gevoel voor understatement op blz. 65: ‘Zo ging het 4e Eskadron Pantserwagens ten oorlog, in wat de regering noemde ‘een Politionele Actie’. Even later schrijft hij op blz. 68 over een mooie jonge vrouw, die een oplossing had gevonden voor het gebrek aan textiel ‘…wat haar ronde glanzende schouders en wel gevormde borsten bijzonder goeddeed uitkomen. (…)’ en even later stelt hij vast: ‘nooit tijdens een parade was er zo goed ‘hoofd rechts’ gemaakt’.

Paralellen
Maar uit zijn boek kunnen ook parallellen getrokken worden met huidige zogeheten vredesoperaties. Ik noem enkele daarvan. Zijn uiterst interessante verhaal is steeds geplaatst in scherpe politiek-strategische kaders. Maar ook zijn militaire analyses snijden hout. Vanaf blz. 58 beschrijft hij bijvoorbeeld de politieke ontwikkelingen en de daarop gebaseerde operatieplannen, waarbij de olievlekstrategie van de Legercommandant, luitenant-generaal Spoor, uitgebreid aan de orde komt. Ook de techniek wordt niet vergeten. Zo had het geschut van de pantserwagens niet voldoende elevatie om doelen op de bergwand hoog boven de eenheid te kunnen bestrijken. Tegenwoordig is dit ook een punt van aandacht bij gevechten in verstedelijkt gebied of bergachtig terrein. Maar de vergelijking gaat natuurlijk ook op voor zogenoemde bermbommen, en wel meteen vergelijkbaar dramatisch effect! Ook nu is er een grote behoefte aan de stijds zo genoemde stormpioniers, die – zoals hij op blz. 91 schrijft – ‘… staaltjes van grote moed hadden getoond!’ Ook zijn overwegingen over zogenaamd eigenmachtig optreden zijn voor een verkenner heel herkenbaar als hij op blz. 91 opmerkt ‘(…) dat een eenmaal gemaakt contact met de vijand niet verloren mag gaan en dat het de taak van Cavalerie verkenning is om de vijand op het lijf te zitten en zodoende op de hoogte te blijven van wat hij uitvoert en tegelijk zelf elke gunstige gelegenheid te benutten hem afbreuk te doen. Daarvoor hoeft de commandant van een verkenningseenheid niet op orders van hogerhand te wachten(…)’. Ook dit is een kwestie van wederzijds vertrouwen, dat zo belangrijk is voor het tonen van de gevechtsbereidheid waarover het personeel van het 4eEskadron Pantserwagens blijkbaar in hoge mate beschikte. Vijftien Cavaleristen moesten daarvoor het ultieme offer brengen. Achttien raakten zwaar gewond; tallozen lichter, van wie sommigen zelfs meerdere malen. Het 4eEskadron Pantserwagens leed daarmee 12 procentverliezen, terwijl het Nederlands gemiddelde in die periode 3 procent was (blz. 267 en 269).

Onderscheidingen
Daar staat tegenover dat het 4eEskadron Pantserwagens door de brigadecommandant kol. J.H. de Vries in zijn schrijven van 25 mei 1949 op blz. 301 als volgt werd gekwalificeerd: ‘4 E. Paw. is een zeer goed onderdeel met veel ervaring en een bijzonder hoog moreel, dat dagelijks langs de convooiwegen de gevaarlijkste opdrachten vervult.’ Hiermee verdiende het 4 E. Paw. vier keer de Bronzen Leeuw, drie keer het Bronzen Kruis, twee keer het Kruis van Verdienste en werd res. ritm.Jhr. Mr. M. de Jonge Ridder in de Orde van Oranje Nassau met de Zwaarden. Later kreeg hij ook nog eens de Bronzen Leeuw. De politiek geeft aan of, waar en wanneer militairen zullen worden ingezet. Zij zullen dan gaan en professioneel doen wat de politiek hen opdraagt. ‘Voor veiligheid en recht’, zoals op het ereveld Tjiandi bij Semarang te lezen is (blz. 313).Wat we daarvoor terug vragen is voldoende draagvlak, respect en vertrouwen. De ‘ruiters’ van kol. b.d. de Jonge hebben dat verdiend door ‘seer moedich te draven door dat velt’.3Zelf zegt de auteur op blz. 325: ‘Opmerkelijk waren de goede vechtkwaliteiten van de Nederlandse dienstplichtige militair: moedig, vindingrijk, vasthoudend. ’En daarvoor zijn we ze nog steeds zeer erkentelijk! Het boek Mijn Ruiters is zeker geenschoolvoorbeeld van het informele motto van Boreel ‘Beter snel fout dan nooit goed!’ De auteur heeft erlang de tijd voor genomen. Maar het resultaat is er dan ook naar! Ik feliciteer hem met de geslaagde publicatie van dit boek en beveel dit lezenswaardige en indrukwekkende werk van harte aan in uw warme belangstelling.

Auteur: Jhr. mr M.W.C. de Jong Kolonel der Cavalerie b.d.
Hard Cover, 2007, 368 bladzijden, 17.5 x 24.6 x 2.7 cm
ISBN 978-90-81354219

Dit boek is nieuw!!
Vaste afhaalprijs 20,00 euro. Bij verzending komen de actuele verzendkosten voor rekening van de koper en deze zijn niet onderhandelbaar.

Ik ga al mijn oorlogsboeken en militaire boeken verkopen om ruimte te maken voor mijn Amersfoortse verzameling boeken. (Een deel van deze militaire collectie ziet u in de laatste foto’s). Ik wil de militaire en/of oorlogsboeken ook ruilen voor gelijkwaardige Amersfoortse boeken, die nog ontbreken in mijn verzameling. Indien u niet wilt of kunt ruilen, dan gelden vaste prijzen. (excl. eventuele verzendkosten). Bij de verzending, komen de actuele verzenkosten volledig voor rekening van de koper en zijn niet onderhandelbaar.

Indien gewenst heb ik nog meer geschiedenis- en/of historische boeken van verschillenden Nederlandse streken en Militaire en Oorlogsboeken in de aanbieding. Zie o.a. de laatste foto’s met een deel van de collectie. Meer weten; stuur mij een bericht!