Al het nieuws over afrika, stelde paul theroux vast, is tegenwoordig slecht nieuws. Het enige dat we over de afrikaanse landen horen. Heeft te maken met hongersnood, massamoorden en natuurrampen. Theroux had betere herinneringen aan het afrikaanse continent. Hij dacht aan de vele verhalen, de liefelijkheid, de humor, de schoonheid van de natuur. En besloot per trein een reis te maken door het 'groenste deel van de wereld'' waar hij veertig jaar geleden met veel plezier gewoond. Gewerkt en rondgetrokken had. Hij was ervan overtuigd dat zijn nieuwe reis weer even plezierig zou worden. Maar theroux vergiste zich. Hij werd beroofd. Beschoten en beschimpt. De wegen waren een verschrikking. De treinen bevonden zich in een vreselijk slechte toestand. En een infrastructuur bestond nauwelijks. Afrika leek in veertig jaar alleen maar bergafwaarts te zijn gegaan. De mensen waren hongeriger. Armer, slechter opgeleid. Pessimistischer en corrupter. En de politici onderscheidden zich niet langer van medicijnmannen. Theroux werd ziek en kon vaak niet verder reizen. Toch verveelde hij zich geen moment. Integendeel: zijn verblijf in afrika werd een openbaring. De reis van cairo naar kaapstad bleek een nieuw reisboek dubbel en dwars waard te zijn.