Bob Geldof
In het midden van de jaren tachtig is de Ier Bob Geldof de
meest spraakmakende persoon in de muziekbusiness. Dit heeft hij minder te danken aan zijn
muzikale kwaliteiten dan aan zijn charitatieve activiteiten. Na het zien van een televisie-
documentaire over de honger in Afrika gaat Geldof in '84 tot actie over. Hij begint geld in te
zamelen voor het noodlijdende Afrika, met name Ethiopië. Geldof bevindt zich in een ideale
positie, want hij heeft contacten en tijd. Zijn band, Boomtown Rats (gitarist Garry Roberts,
toetsenist Johnny Fingers, bassist Pete Briquette en drummer Simon Crowe), bevindt zich immers
in een impasse. Na een sterk begin met het zelfverzekerde The Boomtown Rats en het
vindingrijke A Tonic For The Troops lijkt het erop alsof de Rats een vaste plaats in de nieuwe
lichting bands heeft verworven. De single I Don't Like Mondays wordt een wereldhit en Geldof,
die vanwege zijn grote mond de bijnaam 'Modest' (bescheiden) heeft gekregen, lijkt zijn zin te
krijgen. Het liefst wil hij steenrijk worden door de rock 'n' roll, maar de compositorische
bloedarmoede van de volgende drie albums gooit roet in het eten. Ondertussen is Geldof een
filmcarrière gestart. Hij vertolkt op indrukwekkende wijze de hoofdrol in de Pink Floyd-film The
Wall. Ook het laatste Boomtown Rats-album heeft weinig succes en dan stort Geldof zich op de
liefdadigheid. Hij brengt eind '84 een groot aantal bekende Britse musici (o.m. Bowie, Boy George,
Simon Le Bon, George Michael en Sting) bijeen voor een plaatopname onder de naam Band Aid.
De opbrengst van deze activiteit zal worden overgemaakt aan het goede doel. De single Do They
Know It's Christmas? gaat in vele miljoenen exemplaren over de toonbank en dit lucratieve idee
wordt snel overgenomen door een keurkorps van artiesten uit de Verenigde Staten (Usa For Africa
met het door Lionel Richie en Michael Jackson geschreven We Are The World. Er barst een explosie
van liefdadigheid los. Allerlei popmusici zetten zich in voor een groot aantal doelen (van de
bestrijding van aids tot en met apartheid). Toch kan al deze liefdadigheid niet los gezien worden
van commerciële bijbelangen, want deelneming aan een liefdadigheidsgebeuren legt de
popmuzikant, mits goed gecoverd door de media, geen windeieren. Geldofs Boomtown Rats leeft
weer op als gevolg van het Band Aid-succes, treedt op voor volle zalen en is zelfs de
(slaapverwekkende) afsluiter van het Lochem 700-festival in '85. In juli '85 komt de energieke
Geldof met zijn meesterzet. In het kader van het Band Aid-initiatief organiseert hij een
spectaculaire miljoenenshow onder de naam Live Aid. Het betreft twee superconcerten die op
dezelfde dag in Londen en Philadelphia plaatsvinden, waaraan wordt deelgenomen door bijna alle
topattracties van dat moment, aangevuld met enkele speciaal voor de gelegenheid gehouden
reünies. In Londen treden onder meer op: Bowie, Dire Straits, Elton John, Paul McCartney, U2 en
The Who. In Philadelphia zijn onder anderen Bryan Adams, Duran Duran, Bob Dylan, Eric Clapton,
Neil Young, Mick Jagger en Simple Minds van de partij. De manifestaties worden uitgezonden in
140 landen en leveren honderden miljoenen guldens op. Zijn filmloopbaan zet Geldof voort met
rollen in Number One en The Fantastic. Titels die op hemzelf kunnen slaan, want Geldof wordt in
diverse polls gekozen tot de man van '85. Ondertussen houdt hij zich ook bezig met de besteding
van de Live Aid-opbrengst. Het voormalige straatschoffie uit Dublin verkeert in koninklijke kringen,
spreekt het Europese Parlement en de vergadering van de Verenigde Naties toe, maar houdt zich
eveneens bezig met de minder sensationele lange-termijnplanning, waarmee structurele
problemen in Afrika opgelost moeten worden. In mei '86 organiseert Geldof nog het grootschalige
Sport Aid, waar popsterren en vele anderen hun beste charitatieve beentje voorzetten, maar dan
is het afgelopen met Geldofs moeder-Theresa-werk, mede door de geldnood waarin Geldof
inmiddels verkeert. Zijn naam wordt in verband gebracht met de Nobelprijs voor de vrede, die hij
echter niet ontvangt. Wel wordt hij in '86 door de Britse regering tot Sir benoemd. Ook in andere
landen krijgt hij onderscheidingen. Trots is hij op het feit dat hij als eerste blanke de Third World
Prize heeft gekregen. Intussen is zijn autobiografie Is That It? (Sidgwick & Jackson)
verschenen, waarin Geldof geen blad voor de mond neemt en waarin hij natuurlijk een kijkje
achter de Live Aid-schermen geeft. Het boek breekt verkooprecords in Engeland en Ierland. Op
het Self Aid-festival in Dublin, dat voorjaar '86 ten bate van Ierse werklozen wordt gehouden,
treedt Geldof voor het laatst aan met de Boomtown Rats. Ruim een half jaar later verschijnt Deep
In The Heart Of Nowhere, geproduceerd door Rupert Hine. Deep In The Heart Of Nowhere,
waaraan David A. Stewart, Midge Ure, Annie Lennox en Eric Clapton meewerken, klinkt
professioneel, maar mist in zijn dodelijke saaiheid de gedrevenheid en brutaliteit die Geldof ten
toon spreidt tijdens zijn veelgeprezen liefdadigheidswerk.

Bron: OOR Popencyclopedie

Hardcover Kleurenfotoboek - 320 blz. - met een papieren omslag - in nieuwstaat
Begeleidende tekst Engels