Lijkt in eerste aanleg een roman over het probleem dat sinds 1945 geheel europa heeft geteisterd: de woningnood en speciaal die in de door geweldige bombardementen verwoeste duitse steden. Een man en een vrouw, die vijftien jaar met elkaar getrouwd zijn, wonen met hun drie kinderen op één enkele kamer, omringd door buren waaraan zij zich ergeren. De man vlucht weg van de kamer, drinkt, speelt, slaapt bij kennissen. De vrouw, de moedigste, vecht nog door voor haar gezin: vecht tegen het stof, het vuil, de armoe, de buren; zij heeft haar liefde nog die tot offers bereid is, en haar haat nog. Beiden voelen zij dat zij op een punt staan dat beslissend voor hen is. De onlust, de dorst, de honger naar de vervulling van hun leven nijpt, heviger dan ooit tevoren. Maar eng is de poort naar de vervulling, naar de volheid, naar het leven zelf. Enger dan nog de benauwde kamer die zij de hunne noemen. Deze roman beschrijft één weekend uit hun leven. Hij toont met feilloze precisie het leven dat zij gescheiden leven: de vrouw met haar liefde en haar haat, de man met zijn onlust en zijn inertie. Dit is een boek waarin de gewone bezigheden als het vullen van wasemmer en het uitknijpen van een dweil door een vermoeide vrouw subliem verbeeld worden: een boek waarin een huwelijk van vijftien jaar stand gehouden heeft, dimensies krijgt tot iets bijzonders en belangrijks stempelen.

Is een boek uit 1964