Het begon allemaal op een dinsdag die zich voordeed als een maandag in vermomming. Je kent ze wel: van die dagen waarbij je je sokken aantrekt en je pas tijdens het tandenpoetsen beseft dat je beide sokken van verschillende lengtes, kleuren én emotionele toestanden hebt gekozen. De linker was een soort pastelgeel dat naar citroenrook rook (vraag me niet hoe ik dat weet) en de rechter was ooit zwart geweest, maar inmiddels gesocialiseerd met zoveel stofzuigroosters dat hij nu de kleur van oude dakbedekking had aangenomen. Desondanks zette ik door, want ik had een missie. Een missie van nationale, nee, intergalactische belangrijkheid: ik moest mijn vriezer ontdooien.

Het idee was simpel. Ik had de afgelopen drie jaar—en ik wil niet overdrijven, maar het was werkelijk drie jaar, zeven maanden en iets van achttien dagen—verzuimd mijn vriezer te ontdooien. Er woonde inmiddels een bescheiden ijsmuur in, die qua hoogte de Eiffeltoren in dwergformaat zou overtreffen. Ergens diep daarbinnen zat, naar verluidt, nog een visstick uit 2019, die inmiddels tot de rang van heilige relikwie was verheven door een groep diep religieuze diepvrieservaren schimmels. Maar ik dwaal af.

Bewapend met een föhn, een geblutste spatel uit de vorige eeuw en een zelfgemaakt lied op de melodie van ‘My Heart Will Go On’ (maar dan met de tekst "De Vorst Moet Weg"), begon ik aan mijn nobele taak. Het duurde niet lang voordat ik een geheim compartiment ontdekte, achter het bekende vriesvak, waar ik iets vond dat mijn bestaan voorgoed zou veranderen: een doosje cola-ijsjes.

Niet zomaar cola-ijsjes. Nee, het betrof hier een zeldzaam specimen: Cola-IJsjes Met Een Vleugje Anijs, geproduceerd door een obscure Nederlandse fabrikant genaamd “FrisKoud BV”, die in de jaren ’80 slechts drie pallets van dit product had vrijgegeven, na een ongeluk met een anijsmachine en een cola-siroopleiding in hun fabriek in Ede. Deze ijsjes waren zó obscuur dat zelfs Google er een existentiële crisis van kreeg toen ik ernaar zocht.

Maar goed. Ik keek ernaar. Zij keken terug, koel en passief-agressief, zoals alleen bevroren voorwerpen dat kunnen.

Ik besloot er eentje uit te pakken. De verpakking was van dat knisperige plastic dat een beetje ruikt naar goedkope speelgoeddozen en vergeten kinderfeestjes. Toen ik het ijsje uit het omhulsel haalde, werd ik getroffen door een geur die ik alleen kan omschrijven als "cola ontmoet kruidige hoestdrank op een schoolkamp in 1994".

Ik nam een hap.

Wat er toen gebeurde, is lastig in woorden te vatten. Mijn tong begon te protesteren in vijf dialecten, waarvan ik er slechts twee kende. Mijn gehemelte riep de hulp in van mijn neus, die prompt besloot ermee te stoppen. Mijn amandelen probeerden zich collectief af te melden. En mijn maag... mijn maag schudde langzaam haar denkbeeldige hoofd en fluisterde: "Ik heb je gewaarschuwd."

Maar het meest verontrustende was dat ik het hele ijsje opat. Waarom? Omdat ik, en ik geef het schoorvoetend toe, geloof in de afronding van dingen. Als je begint aan een puzzel van 3000 stukjes van een saaie luchtballon boven Toscane, maak je hem af. Ook al verlies je onderweg je wil tot leven. Dus ja: ik at dat hele ijsje op.

En daarna nóg één. Gewoon, voor de wetenschap.

Na het tweede ijsje begon ik hallucinaties te krijgen waarin cola-flessen me kleine anijsballen toewierpen terwijl ze zongen over de Nederlandse Spoorwegen. Mijn kat keek me aan met een blik die zei: "Ik wil dat kwartier van mijn leven terug, mens." Ik zweette licht naar karamel. En op een bepaald moment begon mijn koelkast spontaan Duitse schlager-muziek uit te stoten, wat vreemd was, want hij is Zweeds.

Dus ja, lang verhaal kort—wat het dus niet is—ik lust geen cola. Echt niet. Nooit gedaan ook. Dat hele avontuur was meer een soort filosofische oefening in grensverkenning. Maar nu zit ik dus met nog vijfentwintig van die obscure cola-anijsijsjes, en die liggen nu smekend naar me te staren vanuit een vriezer die ik net met mijn blote handen heb bevrijd uit het Rijk der Eeuwige Vorst.

Dus bij deze: heeft iemand interesse in een cola-ijsje?

Ze zijn gratis. Sterker nog, ik betaal je ervoor als je ze meeneemt.