Yamaha keyboard ps-55 + adapter 49 toetsen vintage 1983

Weinig bedrijven hebben zoveel gedaan om de zaak van het persoonlijke toetsenbord te bevorderen als Yamaha. Hun unieke ervaring in zowel huishoudelijke als professionele muziekinstrumentenvelden heeft hen een ingebouwd voordeel gegeven ten opzichte van veel concurrerende fabrikanten, in die zin dat zij als enigen het mogelijk hebben gevonden om onbeproefde innovaties te integreren zonder eerst het nodige grondwerk te hoeven doen. Het is dan ook geen verrassing dat Yamaha's persoonlijke toetsenborden vaak als eerste een bepaalde faciliteit of twee lijken te integreren, en de PS-55 is hier een goed voorbeeld van, aangezien het binnen zijn catalogus van functies een ritmegenerator met digitaal gesampelde drumgeluiden en een sequencing/opnamefaciliteit bevat waarvan de verfijning ongeëvenaard is in dit prijssegment.

Ter introductie moet worden vermeld dat de 55 bovenaan een reeks van vier PS-modellen staat, waarvan de andere drie de 15, 25 en 35 zijn. Een vier-octaafs C-naar-C-klavier vormt het startpunt van de 55, en hoewel dit in de context van professionele uitvoeringen misschien onbetaalbaar klein lijkt, werkt het voor de meeste mogelijke thuistoepassingen goed genoeg.

Aan de achterkant zit een stereo-uitgang en een aux-uitgang. Er zit ook een aux-ingang om een ​​andere audiobron via de Yamaha PS-55 te voeden. Je kunt er ook een sustainpedaal en volumepedaal op aansluiten als je dat wilt. De hoofdtelefoonaansluiting zit aan de voorkant van het keyboard.

Aan weerszijden van het klavier bevinden zich de twee ingebouwde stereoluidsprekers, die een maximaal uitgangsvermogen van 5 W hebben (impedantie zes ohm) en een diameter van 12 cm. Onder de linkerluidspreker bevindt zich de 'fill-in'-drukknop, waarover later meer.

Bedieningspaneel:
Boven het toetsenbord bevindt zich het hoofdbedieningspaneel, dat de gehele breedte van het instrument beslaat en talloze drukknoppen, schuifregelaars en led-indicatoren bevat, zoals past bij een topmodel.

Vanaf rechts gezien is het eerste grote bedieningsgedeelte dat voor de 'Solo'-stemmen van Yamaha. Er zijn zestien van deze monofone geluiden, geselecteerd door acht schakelaars met dubbele functie, en in grote lijnen variëren deze van het sublieme (klokkenspel, rockgitaar) tot het bijna volledig onbruikbare (trompet, saxofoon). Zoals zo vaak het geval is bij Yamaha-keyboards, is het mogelijk om twee of meer van deze stemmen te combineren door simpelweg tegelijkertijd op de juiste knoppen te drukken, hoewel opgemerkt moet worden dat alle geluiden ongeacht monofoon blijven.

Naast een aan/uit-selector en een individuele volumeregeling, heeft het sologedeelte ook drie effectschuifregelaars voor Vibrato Depth, Sustain en 'Celeste'. Verschillende solostemmen hebben ingebouwde vibrato en de Vibrato-schuifregelaar kan worden gebruikt om de aanwezigheid van het effect op deze geluiden te vergroten of om vibrato toe te voegen aan geluiden die niet zo zijn uitgerust. Net als Vibrato Depth heeft de Sustain-schuifregelaar vijf vaste posities, zodat oneindige variatie van de snelheid niet mogelijk is. Dit is echter van weinig belang in de praktijk, omdat de instellingen de gebruiker voldoende aanpassingsbereik bieden. Het is echt de toevoeging van Sustain die de meeste solostemmen draaglijk maakt, hoewel het toevoegen van te veel kan resulteren in een vrij grove vervorming van de ingebouwde luidsprekers. 'Celeste' is een volkomen verkeerde benaming, want hoewel je zou verwachten dat het een soort percussieve envelop aan het vooraf ingestelde geluid zou toevoegen, doet het in feite niets van dien aard, en produceert het in plaats daarvan een milde lage frequentieboost om de stemmen dikker te maken. Of dat is in ieder geval wat de gebruikershandleiding beweert . In werkelijkheid is het effect ervan - zelfs met de slider op maximaal - bijna niet waarneembaar op de meeste stemmen, en experimenten met een ander model bewezen dat er technisch niets mis was met het review-exemplaar. Erg mysterieus.

Als we naar links gaan, is de Orchestra-sectie op vrijwel dezelfde manier geconfigureerd als de Solo-sectie, met de voor de hand liggende uitzondering dat de stemmen volledig polyfoon zijn. Ook hier variëren deze stemmen enorm tussen de beste (Marimba, Piano, Klavecimbel) en de slechtste (String Ensemble, Music Box). U zult uit het voorgaande opmaken dat, hoewel Yamaha's percussieve stemmen (zowel mono als poly) uitstekend zijn, sommige van hun aanhoudende nootgeluiden een behoorlijk drastische ingreep vereisen als de PS-55-presets ook maar enigszins in de buurt van consistentie willen komen.

Het moet worden vermeld dat combinaties van Solo en Orchestra mogelijk zijn en in feite positief worden aangemoedigd door de handleiding, en in zekere zin is deze aanmoediging gerechtvaardigd omdat het in deze modus is dat de PS-55 het meest indrukwekkend klinkt, en waar de kloof tussen hem en zoveel van zijn concurrenten aanzienlijk begint te verbreden.

PCM-drums:
De echte doorslaggevende factor is echter de ritmemachine van de 55. Deze biedt zestien vooraf ingestelde ritmes (met vijf verschillende fill-in-variaties voor elk) en ze maken allemaal gebruik van PCM-gesamplede drumgeluiden. Hiervan zijn de basdrum, snare en de optionele handclap het meest opvallend, terwijl toms over het algemeen een beetje onbepaald zijn. Ondanks het gebrek aan mogelijkheden voor gebruikersprogrammering, kunnen sommige ritmes die door de drummachine worden gegenereerd, vergeleken worden met alles wat door speciaal gebouwde apparaten wordt geproduceerd die duizenden kosten. Over het algemeen zijn het de disco- en rockritmes die het meest effectief zijn.

De eerste octaaf en een half van het klavier van de 55 vormt de Auto Bass Chord-sectie. Tot de mogelijkheden die hier worden geboden, behoren Single Finger Chords, een niet-programmeerbare Arpeggiator en een Duet-functie die een harmonie van twee of drie noten toevoegt aan elke noot die op het rechterhandgedeelte (melodie) van het klavier wordt gespeeld.

Geheugensysteem:
De muziekprogrammeur is een manier om basakkoorden, solo- en orkestlijnen op te slaan, ze één voor één op te nemen en ze op elkaar te stapelen, op vrijwel dezelfde manier als je zou overdubben op een multitrack-tapemachine. In zekere zin lijkt het behoorlijk op het programmeerbare geheugensysteem op de Casio CT-7000, hoewel het niet zo logisch is om te gebruiken omdat de schakelaars niet op een taperecorder-manier zijn gerangschikt als op de grote Casio.

Dit wil niet zeggen dat de muziekprogrammeur moeilijk te gebruiken is - in feite is het een fluitje van een cent om 'Uit', 'Opnemen' of 'Afspelen' te selecteren voor elk van de drie instrumentale secties en een arrangement sectie voor sectie op te bouwen. Het ongelukkige aspect van de programmeur is dat deze, zoals op zoveel andere persoonlijke keyboards, is gesynchroniseerd met de ritmegenerator van de machine, wat het ontwerpen van de geheugenchips veel gemakkelijker en goedkoper maakt, maar wel de creatieve toepassingen van het systeem beperkt.

Conclusie:
Ondanks de verschillende kleine tekortkomingen denk ik niet dat het overdreven is om te zeggen dat de PS-55 een van de beste persoonlijke keyboards is die momenteel verkrijgbaar is. De ontwerpers hebben geen playcard- of barcode-afspeelsystemen ingebouwd ten koste van de basistonen en percussiegeluiden, en ik denk dat hun beslissing de juiste is. Ik hoop alleen dat Yamaha de paden blijft volgen die de PS-55 heeft geopend.
Yamaha PS-55-toetsenbord
door Dan Goldstein
Artikel uit Electronics & Music Maker, februari 1984