Unieke Fender 2000 dubbelhals Pedalsteel gitaar

Een unieke aanbieding. Maar eerst vertel ik waarom hij weg mag. In ons countrybandje spelen we uitsluitend met de E9 hals, daarom nemen we afscheid van deze unieke Fender.
Hij is jarenlang in bezit geweest van de, helaas overleden, Pedalsteel legende Jan Visser.
In onderstaand artikel vind je alle bijzonderheden van dit absoluut unieke instrument. Hij is in perfecte toestand.

• MIJN EIGEN EERSTE (FENDER) PEDAL STEEL GUITAR

Ik kan me herinneren, dat ik in 1967 een bezoek bracht aan de showroom van de toenmalige Fender importeur, welke slechts 2 kilometer was verwijderd van het Alkmaarse bedrijf waar ik werkte. Toen ik binnenkwam, was het alsof ik een paradijs binnenstapte! De showroom werd gevormd door een enorme, vierkante
ruimte, waarvan de wanden waren “bekleed” met allerlei typen en uitvoeringen Fender gitaren. Op de vloer stonden versterkers, Rhodes piano’s en…..non pedal steel guitars en….twee pedal steel guitars. Ik zal nooit vergeten, hoe de lucht er
“bezwangerd” was met de voor Fender zo specifieke balsemgeur. Ook zal ik nooit vergeten, dat ik op enige afstand rechts van de ingang een schitterende Fender 2000 pedal steel guitar zag staan: een prachtig instrument met een sunburst gespoten body (in een zwart, aluminium frame), voorzien van 2x10
snaren en maar liefst 10 pedalen. Ik was helemaal sprakeloos. Navraag bij de eigenaar van de showroom leerde me al snel dat dit instrument voor mij wel altijd een droom zou blijven: de aanschaffingsprijs van 5500 gulden zou ik, in ieder geval voorlopig, niet kunnen “ophoesten”.

Een en ander leidde uiteindelijk tot de aanschaf van slechts een simpele Fender Deluxe 8 non pedal steel guitar. Ik had nog nauwelijks één noot muziek gespeeld, terwijl ik al bijna 25 jaar was. Als volslagen doe-het-zelver begon ik
het een en ander uit te proberen op het instrument. Ik nam daarna zelfs korte tijd les op een muziekschool in Alkmaar. Daar was men niet echt bekend met de “Hawaii”-gitaar en dus kon men mij alleen maar leren noten te lezen en in de maat te spelen.
Na enkele maanden “ploeteren” op de non pedal steel, volgde er een bijzondere speling van het lot: de Fender importeur ging failliet en de hele inventaris zou worden geveild. Enkele weken later begaf ik mij naar de kijkdag voor de veiling en kwam wederom in het prachtige Fender-dorado. Korte tijd daarna ging ik,
enigszins nerveus en met een goed gevulde portemonnee, naar de veiling, in een grote zaal midden in Alkmaar. Toen de vurig begeerde Fender 2000 “onder de hamer” kwam, was ik tot het uiterste gespannen. De zaal was niet alleen gevuld
met muzikanten, maar ook met muziekhandelaren die enorme partijen spullen in de wacht sleepten. Ik was dan ook niet de enige bieder op de Fender 2000. Zo werd het bedrag zelfs opgedreven tot boven mijn budget. Toen ik uiteindelijk
voor 2650 gulden de gelukkige bezitter van het instrument was geworden, moest ik mijn moeder vragen me wat geld te lenen!!
De veiling leverde me een zeer nuttig contact op: toen de zaal na afloop van de veiling leegliep, stond er een achterblijver die ik kende van de televisie en van een foto uit het familieblad Rosita. Het was de steel guitarist Frans Doolaard, in die tijd één van Nederland’s weinige pedal steel guitaristen.
Ik liep op Frans toe en vroeg hem, of hij ook had meegeboden op de Fender 2000. Hij beaamde dit, waarop ik hem vertelde, dat ik degene was die het instrument voor zijn neus had “weggekaapt”. Ik stelde me daarop aan hem voor.
Frans nodigde me uit, samen een kopje koffie te gaan drinken. Gedurende het gesprek dat we daarbij hadden, gaf Frans me één van de belangrijkste tips uit mijn muzikale loopbaan: ik zou om te beginnen harmonielessen moeten gaan nemen.
Over hoe het instrument moest worden gestemd en bespeeld, heeft Frans me niet ingelicht. Gedurende de eerste maanden na de aanschaf, lag ik derhalve meer onder het instrument dan dat ik erachter zat. Om de effecten te bereiken die ik op de country platen hoorde, moest ik veel experimenteren met de stemming en
pedal set up. Hierbij was het een gelukkig feit, dat de Fender was uitgevoerd met trekkabels in plaats van -stangen. De kabels konden gemakkelijk worden los- en aangekoppeld. Met behulp van Buddy Emmons’ intro in het nummer "Sunday in Dixie" en diverse loopjes van Tom Brumley, wist ik uiteindelijk op één hals (ik
koos daarvoor nota bene de achterste hals!) een geschikte stemming en set up te verwezenlijken. De door Fender meegeleverde handleiding vermeldde weliswaar voor elke hals een bepaalde stemming en setup, maar de stemming voor de country muziek leek in het geheel niet op wat ik nu had gevonden.
Omdat ik de stemming “fonetisch” had opgepikt, lagen de F# en D# snaren bij mij aanvankelijk op volgorde in de E9-stemming, en niet aan de buitenzijde.
Toen ik TWEE JAAR LATER een Amerikaans boekje met stemmingen en set ups in mijn bezit kreeg, besloot ik mijn stemming om te zetten. Ik moest gedeeltelijk van voren af aan beginnen….
De Fender was niet voorzien van kniehefbomen, dus moest ik veel met twee voeten spelen. Ik heb toen 2 kniehefbomen gemaakt met gebruikmaking van schoenlepels en deze, met toevoeging van extra kabels en katrollen, onder de steel guitar gemonteerd. De Fender 2000 woog zo veel, dat het instrument in 2 koffers werd opgeborgen. Het body-deel was evenwel zo zwaar, dat het nog
nauwelijks te tillen was. Ik heb bijna 10 jaar op de Fender gespeeld. In 1975 speelde ik er nog mee op de eerste Nederlandse Steel Guitar Convention, gehouden in “De Schaapskooi” in Odiliapeel. Mogelijk had (of heb) ik de enige
10-snarige dubbelhals “kabel” Fender in Europa.

De gitaar is nog precies in de beschreven toestand uit de tijd van Jan de Visser.