Mooi persoonlijk gesigneerde foto door deze vergeten filmster.
Atelier Berlin release.

Geertruida Everdina Wilhelmina (Truus) van Aalten
(Arnhem, 2 augustus 1910 - Warmond, 27 juni 1999) was van 1926 tot 1939 werkzaam als actrice, voornamelijk in films maar ook op toneel, en vanaf 1954 tot 1996 onderneemster. Haar showbizz carrière speelde zich voornamelijk af in pre-nazi Duitsland.

Ze raakte gefascineerd door de film, destijds nog stomme films, en verzamelde filmtijdschriften. Haar kapsel ontleende ze aan dat van de Amerikaanse filmsterren Colleen Moore en Louise Brooks, die zich in 1923 een bobkapsel aanmaten, hetgeen toentertijd gold als een teken van vrouwenemancipatie.

In 1926 werkte ze in Amsterdam bij Peek en Cloppenburg aan de Dam, toen ze een advertentie zag voor een film te maken door het Duitse UfA in Berlijn.

Er werden zeven meisjes gezocht die uit Europese landen afkomstig moesten zijn. Van Aalten reageerde en werd na een auditie in Berlijn aangenomen voor een bijrolletje in de stomme film "Die sieben Töchter der Frau Gyurkovics". Hoewel haar filmaandeel sneuvelde bij de eindmontage had ze zoveel indruk gemaakt met haar natuurtalenten dat ze een meerjarencontract aangeboden kreeg. Ze was toen zestien jaar oud. Het volgende jaar kreeg ze een belangrijke rol in de Ufa-productie Die selige Exzellenz, naast de immens populaire Olga Tschechowa en de nieuwe Duitse jeune premier Willy Fritsch.

In de jaren daarna had ze komische bijrollen in bijna twintig stomme films. Ze woonde in die tijd in Berlijn. Bij de komst van de geluidsfilm kon ze blijven werken: haar stem bleek geschikt, en ook sprak ze inmiddels redelijk Duits, hoewel met een aandoenlijk Hollands accent.

Een van haar eerste geluidsfilms was de verfilming van de populaire klucht Pension Schöller, die begin 1931 in heel Europa werd uitgebracht.

Zaken veranderden na de machtsovername door de NSDAP onder leiding van Adolf Hitler op 30 januari 1933. Al eind maart 1933 werden alle joodse medewerkers ontslagen, onder wie veel persoonlijke vrienden van Van Aalten. Toen ze ook nog gedwongen werd te kiezen voor de Duitse nationaliteit als voorwaarde om in de filmindustrie werkzaam te kunnen blijven, verhuisde ze resoluut terug naar Nederland.

In Nederland was haar Duitse filmcarrière niet onopgemerkt gebleven en werd ze gevraagd voor de hoofdrol in de film "Het meisje met den blauwen hoed", een prestigeproject waarvoor in 1934 voor Nederland geheel nieuwe filmproductiemethoden werden gebruikt: rijdende camera's, etc. De film werd een groot succes, de Haagsche Courant prees haar charmante spel maar vanwege haar Duitse accent lukte het Truus daarna niet meer voor een Nederlandse film gevraagd te worden.

Ten einde raad liet Van Aalten zich in 1939 toch overhalen opnieuw in Duitsland te gaan wonen, waar ze nog steeds populair was, en er een film te maken. Ze kreeg een bijrolletje in "Ein ganzer Kerl", een typische nazi-moraalfilm over de "eer van het Duitse moederschap". De film ging in Duitsland in oktober 1939 in première, een maand na de Duitse inval in Polen. De Nederlandse première volgde in maart 1940.

Na de bevrijding in 1945 probeerde Van Aalten opnieuw als filmactrice aan het werk te komen. Ze is nooit verdacht geweest van -, of vervolgd voor collaboratie maar werd in Nederland toch genegeerd vanwege haar filmverleden dat zich voornamelijk in pre-Nazi Duitsland had afgespeeld.

In Duitsland was de filmindustrie door de Geallieerden stilgelegd en in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten had men geen behoefte aan een ongeschoolde filmactrice met faam uit vervlogen tijden, nota bene opgedaan in Duitsland, zo ondervond Van Aalten toen zij eind jaren 40, begin jaren 50 naar die landen reisde om zichzelf bij de filmstudio's aan te bieden.

Van Aalten meed na 1950 zorgvuldig alle publiciteit, zelfs toen er aanleidingen waren om mogelijk in eer hersteld te worden.
In 1972 zond de NCRV een geheel nieuwe, verlengde versie uit van Het meisje met de blauwe hoed. De hoofdrol werd nu gespeeld door Jenny Arean. Vreemd genoeg zocht niemand de oude sterren uit 1934 op.

Toen Kathinka Dittrich van Weringh van het Goethe Instituut in 1982 het filmfestival Berlijn - Amsterdam 1920-1940[6] organiseerde, trok zij na waar Van Aalten woonde en of deze geïnterviewd wilde worden wanneer op het festival een gerestaureerde versie van de stomme film Geheime Macht (1928) vertoond zou worden. Van Aalten weigerde maar stond wel enkele persoonlijke archiefstukken af.
Roger Mitchell, fan van bobkapsels, trof tijdens naspeuringen naar de Amerikaanse stomme filmactrices Colleen Moore en Louise Brooks foto's van Van Aalten aan, ging op onderzoek uit en publiceerde in 2005 een website over haar.

Begin 2009 doneerde een nichtje het persoonlijk archief uit de nalatenschap van Van Aalten aan het Nederlands Filmmuseum te Amsterdam