Tullio Giordana - Locchio del lago e Le Greche [Dedica

Aan de kop van de roman De oog van het meer, handgeschreven dedicatorie van de Auteur

UNITO A Le Greche. Novelle

De Grieken. Novelle
Auteur: Tullio Giordana
Jaar: 1899
Eerste editie
Uitgeverij: Turijn - Roux Frassati en C. Uitgevers
Pagina's: 115

UNITO A:

Het oog van het meer. Roman
Auteur: Tullio Giordana
Jaar: 1899
Eerste editie
Uitgeverij: Turijn - Roux Frassati en C. Uitgevers
Pagina's: 152

Afmetingen: 19,2x13,2 cm
Niet-uitgeverlijke hardcover met titels op de rug
In uitstekende staat: pages uitstekend, kaft goed (zie de foto's)

Carlo Tullio Pietro Francesco Giordana (Crema, 5 juli 1877 – Milaan, 27 januari 1950) was een Italiaanse schrijver, journalist en advocaat.

Van La Tribuna tot L'Ora
Geboren in Crema in een familie van Piemontees afkomst, werd hij wees voordat hij zijn vader (Pietro Giordana, luitenant bij de carabinieri) en later zijn moeder overleefde, al op tienjarige leeftijd. Hij werd opgevoed door de Samarani, familie van zijn moeder Elvira Carniti.

Tien jaar later vergezelde Ricciotti Garibaldi in Griekenland om te vechten in de oorlog tegen het Ottomaanse Rijk van 1897 en waar hij, dankzij de tussenkomst van de iets oudere Ugo Ojetti, werd benoemd tot correspondent voor de Romeinse krant La Tribuna. Echter, maakte hij zijn debuut in die functie niet meteen toen, maar enkele maanden later, voor La Stampa van Luigi Roux en Alfredo Frassati, die hem naar Spanje stuurden, waar op 8 augustus van dat jaar de Apulische anarchist Michele Angiolillo de Spaanse premier Antonio Cánovas del Castillo had vermoord.

Aan het einde van de eeuw wijdde hij zich aan het schrijven van enkele romans in de toen gangbare dannunziaanse stijl (Il patto 1897, La fiamma e l'ombra 1898, L'occhio del lago 1899) en publiceerde de verhalenbundel Le greche (1899), verbonden met zijn korte ervaring in Griekenland. Nadat hij rechten had gestudeerd en advocaat was geworden, trouwde hij op 9 december 1901 in Sanremo met Clelia Bertollo, dochter van de rijke industrieel Giovanni Bertollo. Onder invloed van de protesten van Europese intellectuelen die in de laatste jaren van de 19e eeuw waren uitgelokt door de poging tot russificatie van het Groothertogdom Finland, schreef hij in 1902 het essay La morte d'una Costituzione (Finlandia 1809-1899) onder het pseudoniem Patrius.[3]

In 1904 reisde hij samen met vriend Ojetti naar de Verenigde Staten van Amerika, naar Saint Louis, ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling van Saint Louis (de universele tentoonstelling georganiseerd om de honderd jaar van de aankoop van Louisiana te vieren), en kreeg zo de gelegenheid om het Amerikaanse journalisme van dichtbij te leren kennen, waarvan hij bepaalde karakteristieke aspecten overnam (zoals het verslag van de belangrijkste gebeurtenissen dat ter plaatse werd geschreven). In hetzelfde jaar riep Luigi Roux, die van Turijn naar Rome was getrokken, hem op om bij La Tribuna te werken, waar hij redacteur was tot 31 augustus 1910, toen hij het Romeinse dagblad verliet om (mogelijk met de steun van Vittorio Emanuele Orlando) L'Ora in Palermo te gaan leiden. Vanaf 1907 was hij ook correspondent van de New York Herald, publiceerde hij het juridische essays La proprietà privata nelle guerre marittime secondo il diritto internazionale pubblico (1907), en eind 1908 nam hij als vrijwillig verpleger deel aan een reddingsmissie voor slachtoffers van de rampzalige aardbeving in Messina.

Van De Tribune tot De Tijd
Na de eerste maanden van de oorlog in Libië aan het front te hebben doorgebracht, verliet Giordana op 29 april 1912 de leiding van de Siciliaanse dagblad (waar hij de bijnaam "zeppelin" kreeg) om het redactiewerk bij de Tribuna weer op te pakken, waar hij bleef tot december 1917. Tegelijkertijd zette hij zijn wetenschappelijke carrière voort. Op 17 januari 1914 werd hij benoemd tot voorzitter van het Experimenteel Station voor landbouwbacteriologie in Crema (opgericht en geleid door professor Franco Samarani, zijn verwant en uitvinder van de "siloklop" voor de bewaring van voeder), en het jaar daarop, nadat hij zijn lezers had verteld over de katastrofale aardbeving in de Marsica (15 januari 1915), nam hij vrijwillig deel aan de Eerste Wereldoorlog: officier bij de Alpini's, hij raakte twee keer gewond en verdiende twee zilveren medailles.

Na de nederlaag van Caporetto (oktober 1917) viel de Italiaanse regering. Vittorio Emanuele Orlando werd benoemd tot hoofd van de uitvoerende macht. Zeker van haar steun richtte Giordana in december 1917 een nieuwe politieke krant op in Rome: L'Epoca. Samen met prins Alberto Giovanelli, „zeer rijke Venetiaanse landeigenaar en radicale volksvertegenwoordiger“, richtte hij de uitgeverij van de krant op, de „Urbs“. Giovanelli was voorzitter, terwijl Giordana naast directeur ook „de administrateur en algemeen directeur van de uitgeverij“ was. Later verwierf de journalist een deel van de eigendom van de „Urbs“ dankzij de „aanzienlijke financiële middelen van zijn vrouw“[6]. Van 1918 tot 1925 was hij ook eigenaar van het satirische weekblad Il travaso delle idee.

Giordana was a member of the Italian Radical Party for a long time and gave L'Epoca a liberal-democratic stance that was in line both with his progressive political positions, expressed moreover in L'Ora palermitana, and with the friendship that linked him to Vittorio Emanuele Orlando, which perhaps explains the increased patriotic tone of the newspaper. At the end of the war, Giordana's political commitment materialized in his candidacies as a radical in the coalitions of the so-called National Blocs in the parliamentary elections of November 19, 1919, and shortly thereafter on May 15, 1921, but with limited success. On April 26, 1922, he also participated in the founding of the Italian Democratic Socialist Party.

Van La Tribuna tot Gazzetta del Popolo
Intussen had hij La Stampa naar een behoorlijke verspreidingsgraad gebracht, maar aangezien het eigendom ervan in september 1921 van eigenaar wisselde, liet hij de leiding achter. De aandacht van Giordana en prins Giovanelli richtte zich vervolgens op Il Giornale d'Italia, waar ze echter botsten enerzijds met de oppositie van Antonio Salandra, die het samen met Sidney Sonnino in 1901 had opgericht, en Alberto Bergamini, die vanaf 1901 ook directeur en mede-eigenaar was, en anderzijds met Benito Mussolini, die op zijn beurt geïnteresseerd was in het verwerven van de prestigieuze krant. Zo kwam het plan te vervallen, en de twee keerden terug naar La Tribuna, waarvan ze de eigendom overnamen en waarvan Giordana in december 1923 de leiding op zich nam, waarbij ze de jonge Mussolini-regering een gunstige blik toew Oregon, maar niet zonder kritiek op de gewelddaden en partijdigheid van het fascisme.[7]

Zijn kritiek op het regime werd vanaf de moord op Matteotti (10 juni 1924) scherper, en veranderde in openlijke onenigheid na de toespraak van Mussolini op 3 januari 1925, en uiteindelijk in getuigenissen voor het Hoogste Gerechtshof, waarin hij beweerde dat «het systeem van onwettige geweld, als revolutionair middel, niet was geëindigd met het succes van de revolutie; maar dat men doorging in een druiperig proces dat De Bono ten onrechte tolereerde uit natuurlijke voorkeur voor alles wat door de Fascisten werd begaan».[8]. Het zich distantiëren van de politiek - met de keuze voor apoliticisme - redde hem in september niet van de aanval van Telesio Interlandi, directeur van de fascistische krant Il Tevere,[9] en later van een daadwerkelijke aanval op zijn woning.[10]

Aan het eind van 1925 besloot Giordana de leiding van de krant te verlaten en zich meer of min vrijwillig terug te trekken op Spoleto, waar hij zich bezighield met het beheer van zijn landgoed Colle Montano en ook een klein boekje over de teelt van tarwe maakte, Oro in korrels. Huidige culturen van tarwe (1929). Na mislukte pogingen om zich als auteur bij Mondadori te vestigen (1932), publiceerde hij in plaats daarvan, onder het pseudoniem Enrico Piernera, enkele artikelen in het humoristische-sportieve tijdschrift Il Settebello en, bij het uitbreken van de Oegandese oorlog (2 oktober 1935 - 5 mei 1936), ging hij opnieuw vrijwillig naar het front. Hij moest echter een maand voor het einde van de Afrikacampagne terugkeren naar Italië na een auto-ongeluk. Het resultaat van die ervaring waren de promotie tot luitenant-kolonel en twee publicaties: Adi Abò en Scirè: mysteries onthuld. Notities van een strijder (1936, gepubliceerd onder het pseudoniem Triarius) en de roman Zevende verdieping van de obelisk (1937).

Enkele jaren later weigerde hij niet eens deel te nemen aan de Tweede Wereldoorlog, hij riep zichzelf weer op voor dienst bij de Alpini, maar nadat hij bijgedragen had aan de zogenaamde "Slag om de Westelijke Alpen" (10-25 juni 1940), werd hij vervolgens ontslagen wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd; hij werd echter geëerd met de benoeming tot ridder in de Militaire Orde van Savoye en promotie tot kolonel. In 1941 kreeg hij zijn lidmaatschap van de Nationaal Fascistische Partij terug en kon hij terugkeren naar de journalistiek. Hij werkte als hoofd van het Propagandabureau in de administratie van de Società Editrice Torinese, eigenaar van de Gazzetta del Popolo. Na de Val van het fascisme nam hij de redactie over, met de goedkeuring van het volksevangelie-ministerie onder Badoglio, tot 8 september 1943.[11]

Il Resto del Carlino
Lid geworden van de Democratische Arbeiderspartij, nam hij vanaf mei 1944 (gevechtsnaam Delfino) deel aan het verzet in de Val Chisone en sloot zich aan bij de autonome brigade "Val Chisone" onder leiding van sergeant Maggiorino Marcellin (gevechtsnaam Bluter), die voor het grootste deel bestond uit alpini die al onder zijn commando hadden gevochten; op 10 augustus, bijna omsingeld door de Duitsers, slaagden de partisanen erin zich in kleine groepen terug te trekken en zochten ze toevlucht in Frans grondgebied. Hier probeerde Giordana de verzetsformaties te herorganiseren, maar stuitte hij op de vijandigheid van de Franse autoriteiten. Na de Bevrijding werkte hij samen met La Stampa uit Turijn (toen La Nuova Stampa) en de Corriere del Popolo uit Genua, voordat hij op 17 maart 1946 de leiding kreeg over Resto del Carlino, dat werd omgedoopt tot Giornale dell'Emilia, en dat hij zijn traditionele progressieve, gematigde en patriottische insteek gaf.

Hij schreef bijvoorbeeld op 26 mei 1946 het artikel "Castelfranco-Manzolino-Piumazzo. Een door bloed getekend driehoek", waarin hij de term "doodskleivendriehoek" bedacht om het gebied in de Apennijnen tussen Modena en Reggio aan te duiden, dat ook na de Bevrijding het toneel was van talrijke executies van voormalige fascisten door communistische partizanen. Dit leverde hem een "smadelijke" kritiek op van de communistische député Arturo Colombi, waarvoor hij later een aangifte indiende.[12] Een paar maanden later, in december, begon hij een scherpe mediacampagne tegen de Constituerende Vergadering (met de redactionele stukken "Assemblea in frigorifero" en "Balorda iniziativa"), die verwikkeld was geraakt in het " ellendige tafereel van een parlementaire samenzwering voor een verbazingwekkende improvisatie": "de absurde breuk" voorgesteld door minister Giuseppe Micheli om de Ligurisch-Emiliaanse regio Lunezia op te richten. Begin 1947 lanceerde hij de krant in een andere campagne ter ondersteuning van de onafhankelijkheid, vooral economisch, van de rechterlijke macht (Giudici alla fame). Waarschijnlijk politieke conflicten met de eigenaar van de krant, die hem te links vond,
leidden ertoe dat hij op 1 oktober 1947 ontslag nam.

Onder het pseudoniem Enrico Piernera schreef hij in 1948 nog voor L'illustrazione del Popolo, de geïllustreerde bijlage van de Gazzetta del Popolo, voordat hij anderhalf jaar later in Milaan overleed.

Onderscheidingen en herinneringen
ridder in het militaire Orde van Savoye - lint voor gewoon uniform
ridder van de militaire Orde van Savoye
heldendom in gevecht
Tweede Wereldoorlog, Slag om de Westelijke Alpen, juni 1940
Zilveren medaille voor militair eerbetoon - lint voor de gewone uniform
Zilveren medaille voor militairen moed
wond in de strijd
eerste wereldoorlog
Zilveren medaille voor militair eerbetoon - lint voor de gewone uniform
Zilveren medaille voor militairen moed
wond in de strijd
eerste wereldoorlog
De gemeente Rome heeft een straat aan hem gewijd in de buurt van Casale Capocotta, bij Pratica di Mare.

Publicaties
Tijdens het huwelijk Cardazzi-Rapuzzi geeft Tullio Giordana het negende rijmende gelukwens ter ere van de bruid, Cremona, Fezzi, 1896.
Tullio Giordana biedt de voorpagina's van het Pact, Cremona, Fezzi, 1896.
Het verbond. Roman (voorwoord van Renato Eduardo), Cremona, Fezzi, 1897.
De vlam en de schaduw. Roman, Turijn, Roux, Frassati en C., 1898.
Het oog van de vijver. Roman, Turijn, Roux, Frassati en co., 1899.
De Grieken. Verhalen, Turijn, Roux, Frassati en C., 1899.
De dood van een Grondwet (Finland 1809-1899), Turijn-Roma, Casa Editrice Nazionale Roux e Viarengo, 1902. Gepubliceerd onder het pseudoniem Patrius.
Privé-eigendom tijdens maritieme oorlogen volgens het internationaal publiekrecht, Turijn-Rome, Società tipografico-editrice nazionale, 1907.
Het recht van roof in de zeemachtoorlog
Oro in korrels. Hedendaagse tarwecultuur, Florence, Le Monnier, 1929. 2e uitgebreide druk, 1931.
Adi Abò en Scirè: onthullingen van mysteries. Notities van een krijger, in Nuova Antologia, 1 en 16 juni 1936. Gepubliceerd onder het pseudoniem Triarius, later ook in boekvorm.
Zevende verdieping van de obelisk. Roman, Milaan, Ceschina, 1937.


Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app

Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.