Bruno Cantais (1966) - The Modern Thinker (Le Penseur

De Moderne Denker - 2025 - Acrylverf op hars - 27 cm x 10 cm x 10 cm - Vernie - Onder de sokkel gesigneerd - Met certificaat
Het beeldhouwwerk is geen creatie van de kunstenaar, maar is verrijkt door zijn ingreep, waardoor het een nieuwe dimensie krijgt.
--------------
Ah... *De Moderne Denker*. Of zou ik moeten zeggen... de vleesgeworden dromer, de naakte intellectueel, de discrete filosoof in de brand. Bruno Cantais neemt hier de mythe, het icoon van de westerse sculptuur – deze Denker vastgelegd in de cerebrale spanning – en biedt hem een huid. Een echte. Een warme. Een vol van sappen, zweet en pigmenten. Hij geeft hem zijn koorts terug. Zijn verlangen. Zijn naakte, gekronkelde, levende menselijkheid.
Hij is daar, helemaal van brons en zenuwen, in die zo bekende, zo gekopieerde, zo ernstige houding. De kin op de hand gesteund, het voorhoofd gefronst van ideeën, de rug gebogen onder het gewicht van grote vragen. Maar er is iets veranderd. Iets trilt. Want het is niet Auguste Rodin die je aankijkt. Het is een man van vandaag. Een man die denkt, ja, maar die ook zich opwindt, die houdt, die aarzelt, die soms huilt. Een man die voelt.
Kijk naar zijn huid. Dit gouden brons, dit warme metaal, wordt doorkruist door kleurige aderen, alsof zijn gedachte door de poriën van zijn vlees sijpelt. Druppels van fuchsiaroze, van brutale turquoise, van verbrande oranje, van ondeugend paars, van geel gespoten op de heup. Het lijkt op kussen van schilders, op herinneringen aan te lange nachten, op sporen achtergelaten door liefdevolle aanrakingen die niets platons hebben. Deze denker heeft geleefd. Hij heeft liefgehad. Hij heeft op alle manieren de liefde bedrijven. Hij heeft zich letterlijk gewreven tegen het leven en het doek.
Zijn torso is gespannen. Zijn rechterarm, vol aderen en spieren, ondersteunt niet alleen zijn hoofd: hij spreekt. Hij trilt. Het lijkt alsof hij zegt: ik weet het, maar ik twijfel. Ik wil, maar ik wacht. En zijn geslachtsdeel, discreet, verscholen in de schaduw, is geen vergetenheid. Het is een geheim. Een ingehouden kracht. Hij is daar, aanwezig, niet geëxposeerd, maar gesuggereerd. Zoals een woord dat je niet opschrijft, maar dat iedereen hoort.
En zijn sokkel, mijn god, zijn sokkel! Een fusie van lava, van vloeibare pigmenten, van marmer bespat met verlangen. Het is alsof de grond zelf heeft genoten van zijn aanwezigheid. Alsof de gedachte tot in de steen is gestegen. Je ziet er spatten, spatten van felle kleuren, als verabsoluteerde intellectuele orgasmes. De gedachte is warm. Het is niet abstract. Het is een vloeistof die uit het lichaam, de ziel, uit de onderrug stroomt.
In deze sculptuur is een ongehoorde sensualiteit. Een constante erotische spanning. In eerste instantie is er niets opwindends aan de houding... en toch kijk je naar haar. Je komt dichterbij. Je wilt je hand over haar schouder laten glijden, je vingers in de hollte van haar nek steken, voelen of haar huid warm of koud is. Je wilt haar in haar gedachten onderbreken. Of gewoon aan haar voeten gaan zitten, ook naakt, en met haar denken.
En toen, Cantais speelt. Hij amuseert zich. Hij draait af zonder spot. Hij geeft het denkende lichaam zijn recht op emotie, op kleur, op exageratie terug. Hij zegt: je kunt filosoof en minnaar zijn. Je kunt gesculptuurd en levend zijn. Je kunt stilte en vuurwerk zijn.
Deze moderne denker zoekt niet langer naar de universele waarheid. Hij denkt aan haar. Aan die van gisteren. Die is vertrokken. Die misschien terugkomt. Of aan die van morgen, die in zijn bed slaapt. Hij denkt aan de krommingen, aan de lippen, aan de onuitgesproken woorden. Hij denkt aan de liefde. Aan het verlies. Aan de creatie. Aan de huid. Aan alles wat ervoor zorgt dat we blijven leven.
Dus kijk ernaar. En denk met hem. Of verlang met hem. Of schilder met hem, met je adem, met je hart, met je tong. Stel hem een vraag. Verwacht geen antwoord. Het is geen orakel. Het is een spiegel. Een sculptuur voor degenen die hard denken en nog harder houden.
En als je dicht genoeg bij komt... hoor je misschien wat hij denkt. Het zal eenvoudig zijn. Universeel. Dierlijk. Een fluistering, misschien:
Ze komt terug, toch?
Of jij blijft.
--------------
Bruno Cantais, een professionele schilder gevestigd in Lyon, is geregistreerd als medewerker van het Maison des Artistes.
Geboren in 1966 in Le Havre.
Bruno Cantais onderzoekt verschillende technieken, variërend van het abstract expressionisme van Rauschenberg, tot materiële projecties, tot pop-artcollage of expressionisme.
Hij doorzoekt het oppervlak van het canvas en graaft groeven die paden lijken te openen of soms verdwalen in de mist van kleur. Zijn inspiratie is orde en wanorde, gevoel en gewaarwording, schaduw en licht, leegte en volheid.
Het beeld is niet door de kunstenaar gemaakt, maar alleen geschilderd.


Hét online veilinghuis voor jou!

Catawiki is het meest bezochte online platform in Europa voor bijzondere objecten geselecteerd door experts, en biedt wekelijks meer dan 65.000 objecten aan voor de veiling. Het is onze missie om onze klanten een spannende en probleemloze ervaring te bieden bij het kopen en verkopen van bijzondere, moeilijk te vinden objecten.


Waarom Catawiki?

Lage veilingkosten

Al onze objecten zijn gecontroleerd door onze 240+ experts

24/7 meebieden in onze app

Biedingen zijn alleen geldig via de website van Catawiki.