Expressionistisch schilderijtje van Else Lohmann (1897-1984)

Duinlandschap Castricum; olieverf op board van Else Lohmann (1897–1984).
22,2 x 27,7 cm. (Met lijst: 38,0 x 43,2 x 2,0 cm).

Aan de achterzijde gesigneerd en gedateerd: “Castricum, Else van der Feer Ladèr, 1949”.

Else Lohmann (* 29 augustus 1897 in Bielefeld; † 25 juni 1984 in Baarn, Nederland), volledige naam: Elisabeth Emilie Lohmann-van der Feer Ladèr, was een Duits-Nederlandse kunstenares die expressionistisch-realistisch schilderde.

Elisabeth Emilie Lohmann was een dochter van fabrikant en oprichter Carl Lohmann (Lohmann Werke AG – fabriek voor autolampen, fietszadels, hulpmotoren en reistassen) en diens vrouw Fanny Bensen.
Else Lohmann groeide op met vier broers en zussen in een liberaal gezin met belangstelling voor kunst, en begon al op jonge leeftijd te tekenen. Na haar eindexamen ging zij in 1914 naar Dresden, waar een tante woonde. In Dresden maakte zij kennis met de stromingen van het modernisme en raakte in de stedelijke musea vertrouwd met meesters als Rembrandt, Titiaan en Rafaël.
Aangezien vrouwen toen nog niet werden toegelaten tot kunstacademies, ging zij naar een particuliere kunstacademie. Net als veel andere latere kunstenaressen (zoals Ilse Heller Lazard, Florence Henri, Thea Hucke, Minna Kohler-Roeber, Karen Schacht) leerde zij tot 1916 schilderen met olieverf bij de Baltische landschapsschilder Johann Walter-Kurau (1869–1932) uit Riga. Aan het einde van de oorlog volgde zij hem van Dresden naar Berlijn.

Hoewel deze docente uit Jelgava (Letland) een sterke invloed had op haar schilderstijl, ontwikkelde Lohmann later een eigen expressieve stijl, die zich meer richtte op Paula Modersohn-Becker en de schilders van de kunstenaarsgroep Die Brücke.
Vanaf 1917 ontwikkelde zij met kubistische houtskooltekeningen en expressionistische portretten, naakten en landschappen met bomen een eigen vormtaal. Veel kleinere werken ontstonden tijdens reizen naar het platteland.

In 1921 maakte Else Lohmann een reis naar Italië. In Rome leerde zij de Nederlandse kunstverzamelaar Cees van der Feer Ladèr kennen, met wie zij in 1922 trouwde. Ze bracht een aanzienlijke bruidsschat mee, waarmee in Nederland een grondstoffenagentschap kon worden opgericht. Haar echtgenoot had weinig belangstelling voor moderne schilderkunst, waardoor de opvoeding van hun twee kinderen en het huishouden van een groot gezin op de voorgrond kwamen te staan. In die jaren ontstonden slechts enkele, minder belangrijke werken. Tijdens haar tijd in Baarn (1969–1984) was zij lid van De Eemstreek, een kunstenaarsvereniging uit Baarn en Soest, en later van de Baarnse Vereniging van Beeldende Kunstenaars.

In de jaren negentig werden veel kunstenaressen van haar generatie herontdekt. In 1991 wijdde het Verborgen Museum in Berlijn een solotentoonstelling aan haar werk.

Tags: Der blaue Reiter, Die Brücke, fauvisme, De Ploeg