Baantjer - De moraal van het cliché

A. C. Baantjer

De moraal van het cliché

Toen de bouwvakkers het flatgebouw op palen hadden getild, trokken 100 jonge. blijde echtparen in de 100 flatjes Zij leefden in het hoge flatgebouw als een groot gezin, waarin men elkaars geheimen kende. Dit kwam niet omdat de bewoners zo openhartig waren, maar de flatjes bleken zo gehorig, dat het onmogelijk was ook maar iets geheim te houden.

Het eigen nestje, waarvan Els en Jan hadden gedroomd, toen zij nog hand in hand door het park liepen, had nu niet bepaald een eigen karakter gekregen. Het eigene ontbrak volkomen. In het flatgebouw waren niet alleen de flatjes volkomen aan elkaar gelijk, ook de mensen die er in woonden schenen na enige tijd door dezelfde architect te zijn ontworpen. Ergens in de registers van de Burgerlijke Stand stonden zij nog wel onder verschillende namen ingeschreven, maar de verzamelnaam 'die van het flatgebouw zou in die registers een kortere en even betrouwbare aanduiding zijn geweest.

Was het een wonder, dat de bewoners van het flatgebouw op elkaar gingen lijken als appels geplukt van dezelfde boom? Zij waren allen nog jong. Zij waren allen nog maar kort getrouwd.

Zij hadden ieder evenveel kubieke meters woonruimte tot hun beschikking: geen centimetertje meer en geen centimetertje minder. De gordijntjes voor de ramen hingen alle voorschrift van de architect op gelijke hoogte, geen centimetertje hoger en geen centimetertje lager. De meubeltjes in de flats kwamen alle uit dezelfde meubel- zaak: alle even modern als praktisch. De draadplastiekjes aan de wanden waren van dezelfde kunstenaar; alle even artistiek als kunstzinnig. Omdat de vrouwen bovendien allen geabonneerd waren op hetzelfde damesweekblad, gingen zij allen, volgens de gratis knippatronen, hetzelfde gekleed. Zij dienden dezelfde gerechten op, volgens het weekmenu van mevr. Kookpunt en de mannen knutselden allen aan hetzelfde prakti- sche boekenrek, volgens het systeem van de heer Duimslag. De muziek, die zachtjes uit hun radio's vloeide kwam via dezelfde draad en de televisie-programma's, waar- naar zij van acht tot tien uur keken, kwamen via dezelfde gemeenschappelijke antenne. Vanwege de gehorigheid waren er verder nog een paar gelijkvormigheden ontstaan en wel om geluidstechnische redenen. Zij waren namelijk overeengekomen allen des morgens op hetzelfde tijdstip op te staan. Het wekkerconcert werd daardoor vermeden, althans tot enkele minuten beperkt. Men trachtte ook gelijktijdig natuurlijk wel iedere flatbewoner op zich - naar het toilet te gaan. Hierdoor werd het hinderlijk geluid

van het doorspoelen tot enkele uren per dag beperkt. Toen Jan en Els nog verloofd waren, leefde Els in de overtuiging, dat haar Jan een

7