Sylvia Witteman 14 boeken met veel humor; korte verhalen

Te koop aangeboden 14 boeken van SYLVIA WITTEMAN:


1- TOT DUSVER NIETS AAN DE HAND

Er is niet leukers dan afluisteren. Wie goed oplet kan op straat, in winkels, in het openbaar vervoer of waar dan ook de vreemdste gesprekken opvangen. Willekeurige passanten die zich onbespied wanen voeren vaak absurde, groteske of hilarische conversaties. In deze bundel wisselt Witteman haar gebruikelijke uitzinnige uiteenzettingen af met het bespioneren van mensen in haar omgeving. Dat levert hilarische, maar vaak ook ontroerende taferelen op. Wat hebben die keurige dames in het seksmuseum te bespreken? Hoe loopt het af tussen die twee Marokkaanse jongens en de ligfietser? Wat gebeurt er als er een auto op een Amsterdamse tram knalt? Waarom is het zo verschrikkelijk in pretpark Duinrell? Wanneer gaat die stokoude dame nou eindelijk eens dood? In Tot dusver niets aan de hand legt Witteman de humor en het verdriet van het menselijk tekort weer eens genadeloos bloot.




2- STAATSIEPORTRET VAN EEN STOFZUIGER

Waarom bent u eigenlijk (niet) getrouwd? Wat doen al die boodschappenwagentjes op de zeebodem? Kunt u het woord 'douchegel' nog lezen zónder aan een stekelig diertje te denken? Hoe kan ramen lappen ontaarden in Bikram-yoga en corrigerend ondergoed? Waarom verdient de uitvinder van de minibar de Nobelprijs voor de Vrede? Wat is 'hulp, ik ben in de orkestbak gevallen' in het Italiaans? Waar is toch dat zebrahondje voor? Op deze en vele andere fascinerende vragen vindt u het antwoord in Staatsieportret van een stofzuiger.


3- DE TROOST VAN EEN WARM VISJE

Het leven zit vol gevaar en droefenis maar biedt6 soms ook onverwachte troost en vermaak. Ligt de dood weer eens grijnzend op de loer vanaf een Amsterdams fietspad? Jammer, maar je ontkomt dan wél aan het schoonmaken van een balkon vol kattendrollen. Ja, David Bowie, ooit de aantrekkelijkste man ter wereld, is onherroepelijk oud geworden en zingt zijn beverige zwanenzang. Maar de geur van versgebakken vis op de Dappermarkt maakt veel goed. Of anders een afgeluisterd gesprek over koek en trouw tussen verliefde eenvoudigen van geest.
Soms lijkt alles wel mee te vallen, tot je de boze inwoners van Rectum over je heen krijgt. Of tot je kinderen je ritmisch ‘Yo, fat bitch’ toezingen, met een vrolijk muziekje erbij, dat dan weer wel; of tot je oude foto’s van jezelf terugvindt en ontdekt dat je vroeger jong en mooi was. Zonder het te weten. En nu is het te laat.
Niet iedereen heeft oog, neus of oor voor de vaak absurde smarten en emolumenten des levens, laat staan de woorden. Gelukkig is daar altijd weer Sylvia Witteman, weergaloze stadsflaneur en chroniqueur van het leven van alledag.


4- IEMAND MOET HET DOEN

Iemand moet het doen. Een gesprek voeren met een verbijsteringsrobot. Op zondagmiddag naar een café chantant en rondhangen met hoofdstedelijke oude meisjes, uitgewoede corpsballen en gepensioneerde beau garçons. Aandachtig kijken naar een ongesubsidieerd ballet van lepelaars. Twee sappige bierpaarden bewonderen in de Breitnerende avondschemering. Iemand moet op de bres springen voor de trouw roffelende rolkoffer die symbool dreigt te worden voor toeristenhaat. En wat zou er van de halfharde potloodventer worden als niemand naar hem keek? Iemand moet het doen. Gelukkig is er Sylvia Witteman.


5- PLASTIC ROZEN

`Uit gemakzucht laat ik mijn kinderen zo veel mogelijk hun eigen gang gaan, zegt Sylvia Witteman in een van haar columns. Een bevrijdende uitspraak bij het getob over goed moederschap versus de noodzaak gewoon de dag door te komen. In deze bundel staan de hoogtepunten uit meer
dan tien jaar verslaggeving over het hedendaags gezinsleven.
Over het leed dat kinderfeestje heet; de vaststelling dat kinderen graag dood lijken te willen en projectielbraken. Het eindigt meestal aldus: `Als de kinderen s avonds eindelijk allemaal in bed liggen, zak ik met een borrel op de bank, of ruggelings op de keukenvloer, afhankelijk van de graad van uitputting.
Geen ouder, maar zeker geen moeder kan zonder dit boek. Laat die rozen maar zitten.


6- BOODSCHAPPEN ZONDER LEESBRIL

Zoals we weten ziet Witteman de zaken scherp. De gevolgen zijn niet altijd te overzien; dan wint de hebzucht het een keer van de verlegenheid, maar blijkt de aangesproken vrouw in de felbegeerde jas juist in diepe rouw. En zeker, ánderen maken stellig misbruik van de zelfscanner, door het prijsje van een zak ordinaire uien op de rijkeluistomaten te plakken, maar wat heb je daaraan als je de braafheid zelve bent?

Gelukkig zijn er ook volslagen eenduidige observaties. Jarig zijn is alleen leuk als je jóng bent, bijvoorbeeld. Hiphop kan best aardig zijn, maar wel uitsluitend met inzet van de juiste lidwoorden, en in Brussel laten ze je bij Vlaamse calamiteiten gerust in het Frans doodbloeden. Ook verdient het aanbeveling sommige mensen altijd gelijk te geven, vooral als ze een kop groter zijn dan jij en twee keer zo zwaar; en ja, mannen kunnen ontzettend ontroerend zijn, maar een weerzien met een jeugdliefde wordt misschien toch teveel van het goede.

En dat alles zonder leesbril!


7- EEN ROYALE PORTIE MEEUWEN

Een nieuwe worp Witteman-columns: felrealistisch proza met een lach en een traan, een bron van genoegen voor boekenwurmen en ongeschoolde arbeiders van alle leeftijden. Over eetgedrag van reizigers in de eerste klas; Disneydwergen op kindergraven en de gedroomde inrichting van publieke toiletten (uniseks en met een loket met warme kroketten). Geen mens kan zonder!


8- EEN VISGRAATJAS MET HAAIENGRIJNS

Met de apocalyps viel het mee afgelopen jaar chez Witteman, al leidde een val van oma tot de app-groep ‘heup doet leven’. De röntgenfoto van het bekken waar Witteman ooit uit tevoorschijn was gekomen bracht kitscherige gevoelens met zich, en navenante tranen. De avondklok bleek ook te omzeilen zónder de aanschaf van een geit, al was dat misschien juist wel aardig geweest omdat Artis dicht was; een van de weinige écht akelige bijverschijnselen van corona. Ook werd de shampoo voor normaal haar afgeschaft, een gril van het grootkapitaal die ongetwijfeld zal worden teruggedraaid als iedereen er net aan gewend is. Er zijn de nodige luxeproblemen rond tompoucebier en een tuinkaboutertekort, maar ook stadsconversaties zijn alom te beluisteren, van vileine uitwisselingen tussen de verwende spes patriae tot een visgraatjas met een haaiengrijns of een oude dame die genuanceerd onderhandelt met haar oppashond. En zelfs als zich een echt noodgeval aandient – bijvoorbeeld een even aantal bloemen – komt alles toch nog goed. Want God helpt hen die zichzelf helpen, en anders doen de eendjes het wel.



9- THUIS MAG IK NIET MEER ZEUREN

Er is een hoop te zeggen voor thuisblijven. Je kunt tegenwoordig alles laten bezorgen, van roti speciaal tot kattengrit, bh’s in moeilijke maten en obscure oude meisjesboeken. De Chinezen laten zelfs westerse steden nabouwen. Die krijgen windmolens, trapgeveltjes en de Brug der Zuchten zonder dat roteind te hoeven vliegen. Lekker kijken naar al die uitheemse wereldwonderen, een kommetje rijst met kippenknietjes onder handbereik, en daarna fijn slapen in je eigen bed. Naar buiten gaan heeft echter ook zijn bekoring. Naast vrijuit zeuren kun je dan bijvoorbeeld zelf je bloemen uitzoeken, of eens naar een snoeivormpark om een levenslange fascinatie voor keurig in vorm geknipt struweel uit te leven. Of veldonderzoek doen bij de Hema wanneer de worst in zijn geheel in de ban lijkt te zijn gedaan, en spieden naar horden terneergeslagen prille worstweigeraars. In deze nieuwe bundel een keur aan binnen- en buiten observaties, niet eens allemaal somber getoonzet.


10- OVERDAG BANG EN 'S AVONDS DRONKEN

Eerst begeeft de ijskast het, lekkend van ouderdom. Dan het internet. De kinderen in de nabijgelegen speeltuin gaan steeds scheller krijsen. Een lek kruipt langs de badkamermuur naar beneden. Buiten zwiept een storm de bomen omver. Waarom kijkt ze al een hele avond naar The Voice? En hoe is ze op een winderig treinstation in Krommenie beland? Dan blijken het allemaal voorboden voor de natuurramp die niemand had verwacht en die haar aan huis kluistert waar de katten elkaar de oorlog hebben verklaard.
Overdag bang en ’s avonds dronken spookt Sylvia Witteman door een verdeeld huis, en probeert ze er met humor het beste van te maken.


11- JULLIE ZIJN ZELF GEK

Het leven schotelt ons dagelijks ingewikkelde vraagstukken voor. Wat bezielt de beertjes in Kosovo die liefhebbend op elkaars oren sabbelen? Weet die vrouw op het strand niet dat haar kuis bedoelde boerkini júíst al haar vormen prijsgeeft? Hoe kan het dat Wittemans oude vader in steeds grotere huizen woont? En wat moet die mismoedige Bulgaar daar? Wie verlost de wiskundeleraar die een piepjonge seksbom in zijn klas krijgt, met een glimlach als een opgaande zon? Wie troost de moeder die na achttien jaar zelfdiscipline alsnog tegen haar kroost krijst: 'het is hier geen hotel'? Hoe moet je kijken als iemand je 'een goed mens' noemt? Moet je je schamen als je rammelt van de honger op een begrafenis? Bestaat er zoiets als luchtvaartporno? Mag je je vrolijk maken over een Hitlerkerstbal?

Zelf had u zich dit alles misschien nog niet afgevraagd. Sylvia Witteman wel, gelukkig voor ons allemaal.


12- ER SPEELDE NOG NÉT GEEN DRAAIORGEL

Met enige onderbrekingen – een jeugd te Haarlem, en verblijven te Moskou, Berlijn, Den Haag en Washington – vertoeft Sylvia Witteman al haar leven lang te Amsterdam. Een belangrijk deel van de tijd banjert ze over straat en tekent ze op wat ze ziet: een poedersuikerdebat bij de oliebollenkraam; het horecaleed van twee argeloze chique oude Franse meisjes die denken dat je in Amsterdam zomaar iets kunt bestellen op een terras; en de doorlopende theatervoorstelling die het openbaar vervoer is, vol verdwaalde toeristen op zoek naar een plein (is het Leidseplein wel een plein?), en goedgebekte locals. Dit alles gelardeerd met de mooiste beschrijvingen van weersomstandigheden (‘Het was een mooie, gouden nazomerdag, zo’n dag waarop je uit louter onverhoedse levensvreugd bloemen koopt terwijl je thuis nog bloemen hebt stáán’) en hedendaagse architectuur (‘Van buiten is het nieuwe Stedelijk Museum een monsterlijk stuk Gamma-sanitair, maar, zoals dat ook voor mensen schijnt te gelden: de ware schoonheid zit vanbinnen’).


13- INFLATIEKROKETTEN Over werk en geld

Speciaal ter gelegenheid van de literaire boekenmaand maart in de Bijenkorf, publiceert auteur en publiciste Sylvia Witteman het boek Inflatiekroketten. Een bundeling van nooit eerder gepubliceerde columns met als thema geld en werk. Het zijn 25 luchtige en humorvolle korte verhalen over o.a. het fenomeen consuminderen, ludieke tips over hoe om te gaan met zakgeld, het voordeel van thuiswerken, de wondere wereld van freelance werken, de nadelen van de iPad en hoe leuk het is om huizen te zoeken op Funda.




14- GEKKE WIJVEN EN ANDERE TYPES

De gehaaide schoolpleinmoeder, de wandelende wijnfles, de zeikerd, de bemoeimoeder, de tijd voor mezelf-moeder, de bescheidenheid zelve, de begrijpende echtgenote, de kandidaat-stiefmoeder, de goedbedoelende vriendin, de poezenmoeder, de betweter, de vermoeide juf en de vrouw met smetvrees. De gekke wijven-columns die Sylvia Witteman voor LINDA. schrijft, werden in korte tijd uiterst populair. Witteman neemt de Nederlandse vrouw in al haar onthutsende varianten kritisch onder de loep. En dat doet ze op een manier zoals we van haar gewend zijn: met onnavolgbare humor en een venijnig oog voor de pijnlijke details.



De boeken zijn uitgegeven door de Nijgh & van Ditmar en De Arbeiderspers en boek 14 door Linda. Allemaal softcovers, behalve boek 13 (Inflatiekroketten).

De boeken zijn gelezen en verkeren in goede onbeschreven staat


Bij voorkeur in één koop.


Pakketpost.

Het betreft hier een vaste prijs. Mails over lagere prijzen worden niet beantwoord.