Sonsbeek 71 buiten de perken in twee delen 1971

in nieuw staat!
ontwerp: Total Design

kunstenaars:

Vito Acconci
Bas Jan Ader
Carl Andre
Ben d’Armagnac
Richard Artschwager
Bruce Baillie
Douwe Jan Bakker
Joseph Beuys
Ronald Bladen
Marinus Boezem
stanley brouwn
Daniel Buren
Javacheff Christo
Tony Conrad
Hanne Darboven
Ad Dekkers
Ger Dekkers
Jan Dibbets
Gert van Elk
Pieter Engels
Groep Enschede
E.R.G.
Hans Eykelboom
Barry Flanagan
Fluxus
Hollis Frampton
Ernie Gehr
Dan Graham
Robert Grosvenor
Mike Heizer
Douglas Huebler
I.C.W.
Ken Jacobs
joepat
Donald Judd
On Kawara
W. Knoebel
Hans Koetsier
Alex van der Kraan
Peter Kubelka
George Landow
Standish Dyer Lawder
Sol Lewitt
Richard Long
Walter de Maria
Mass Moving
Yutaka Matsuzawa
Mario Merz
Robert Morris
Bruce Nauman
Noord-Brabant Groep
Claes Oldenburg
Dennis Oppenheim
Nam June Paik
Panamarenko
Egbert Philips
Emilio Prini
Klaus Rinke
Peter Roehr
Ulrich Rückriem
Edward Ruscha
Fred Sandback
Jean-Michel Sanejouand
Wim T. Schippers
Paul Sharits
Eric Siegel
Tony Smith
Robert Smithson
Richard Serra
Eric Siegel
Kenneth Snelson
Michael Snow
Koert Stuyf en Ellen Edinoff
Shinkichi Tajiri
Sajiki en Yokoyama Tenjo
Carel Visser
Andre Volten
Hans de Vries
Lex Wechgelaar
Lawrence Weiner
Joyce Wieland

Sonsbeek ’71: Sonsbeek Buiten de Perken vormde een radicale breuk met eerdere edities. Het trok internationale aandacht want nog nooit eerder werden de nieuwste ontwikkelingen in de Conceptuele Kunst, Minimal Art, Land Art en Performance Art op deze schaal samengebracht. Voor het eerst werkte de tentoonstelling ook met een thema, ruimtelijke verhoudingen, en een curator, Wim Beeren.

Kunstenaars werden uitgenodigd om een ​​kunstwerk te maken op basis van hun bezoek aan Park Sonsbeek. De meeste kunstenaars bezochten het park en sommigen (waaronder Robert Smithson) bekritiseerden het kunstmatige karakter ervan. Het werkcomité, onder leiding van curator Wim Beeren, besloot daarom om een ​​aantal kunstenaars de keuze te geven om buiten de grenzen van Park Sonsbeek te treden. Uiteindelijk werden locaties door heel Nederland geselecteerd, wat resulteerde in een grote verscheidenheid aan projecten en kunstwerken.

Een van de doelen van de tentoonstelling was om bezoekers bewust te maken van de invloed van (toen nieuwe) communicatietechnologieën, zoals de telefoon en de telexmachine, op de beleving van ruimte, afstand en tijd. Als gevolg hiervan werden speciale communicatiecentra ingericht in Arnhem, Maastricht, Leiden, Rotterdam, Groningen en Enschede waar bezoekers de mogelijkheid kregen om deze apparaten te gebruiken. In het communicatiecentrum in Park Sonsbeek werden een videostudio en discussiezaal geïnstalleerd.

Vooral door het gebruik van installaties en audiovisuele middelen week de tentoonstelling sterk af van voorgaande edities. Het concept van Sonsbeek ’71, dat in de catalogus werd omschreven als een avontuur en een dynamische manifestatie, was zowel revolutionair als controversieel. Bezoekers, maar ook kunstcritici en zelfs enkele van de deelnemende kunstenaars, bekritiseerden de spreiding van de kunstwerken en de subsidiëring van ‘elitaire kunst,’ een kwalificatie die in de media circuleerde. Hoewel Sonsbeek ’71 erop gericht was om kunst dichter bij het publiek te brengen, leek het de afstand tussen kunst en kunstkenners enerzijds en het publiek anderzijds juist te demonstreren of zelfs te vergroten. Met 17.000 bezoekers viel de opkomst tegen. Toch geldt de editie van 1971 nog steeds als een van de meest revolutionaire hedendaagse kunsttentoonstellingen ooit.