'Waarom komt u ons hinderen' door willem jan otten.

Met illustraties van Marc Mulders

Toen willem jan otten in mei 2005 de libris literatuur prijs kreeg voor zijn roman specht en zoon, was de eerste vraag van de dienstdoende televisiepresentator: hoe katholiek moet je eigenlijk zijn om van uw werk te genieten? Otten bracht, tot zijn nagelbijtende schande, niet veel meer uit dan dat hij een half uur nodig had om de vraag te beantwoorden.
Met dit essayboek neemt hij dit halve uur. Hij onderzoekt wat het uitmaakt dat hij zichzelf is gaan beschouwen als zoiets ongebruikelijks als een gekerstende intellectueel en probeert aan de hand van twaalf bewonderde schrijvers en twee filmers tot de kern van zijn wereldbeeld te komen.

Kan een visie op het christendom persoonlijk zijn en toch orthodox? Sluit een aanvaarding van het evangelie zelfstandig denken uit? Is otten een katholieke schrijver of is hij een schrijver die katholiek is? En kan kunst eigenlijk niet-religieus zijn?
Tegen de achtergrond van zulke vragen schetst otten portretten van veertien onontbeerlijke kunstenaars. De god die otten bij hen aantreft is even hardhandig en schandaalverwekkend als vitaal en hartveroverend.
Ieder essay wordt voorafgegaan door een illustratie van marc mulders, een van de spraakmakendste kunstenaars van dit moment en volgens otten een echte held van het beeld. Dit boek kan ook door ongelovigen gelezen worden, zelfs al is het mijn bedoeling ernstige schade toe te brengen aan de overtuiging dat de ziel niet bestaat.

Recensie

Beschouwingen over twaalf auteurs, onder wie augustinus, vondel, pascal, dostojevski, chesterton, reve en tonke dragt, en de filmers bresson en tarkovski. De kern die otten in hun werk aanwijst, raakt het mysterie van het leven, de vrijheid van de mens, zijn verantwoordelijkheid voor zijn levensrichting en zijn eeuwigheidsverlangen. Merendeels markeren de kunstenaars de weg die otten bracht tot de erkenning dat jezus met zijn zelfgezochte dood mijn zonden op zich genomen heeft. Zo is het mysterie vooral ook dat van de menswording gods en vormt het boek mede een apologie van zijn keus voor het katholieke geloof. Met ietsisme en andere vaagheid heeft hij niets op; in zijn helden, zoals hij ze noemt, bewondert hij naast hun verbeeldingskracht de vastheid van hun visie: zij weten en willen geloven wat zij gevonden hebben. Hij noemt zich en heimweeer, die zou willen geloven zoals kinderen spelen. Zijn typeringen zijn trefzeker. De titelvraag is die welke de groot-inquisiteur bij dostojevski stelt aan christus.

In zeer goede staat.
Ingenaaid, 166 p.
1E druk, 2006.