Lars Saabye Christensen : maskerade

Ik had een prettige jeugd. Mijn moeder ging vroeg naar bed. Mijn vader stierf toen ik twaalf was. Ik was enig kind. We woonden in het grote appartement in de brede straat achter het koninklijk paleis. De vader van adrian pleegt zelfmoord als de jongen twaalf is. Zijn moeder trekt zich terug in haar bed. Voortaan dicteert zijn onbegrijpende tante de wet. Zo groeit adrian op in een huis waar verzwegen gevoelens, verborgen levens en leugens opgestapeld liggen. Zelf draagt adrian een geheim met zich mee waarvan hij zich maar langzaam bewust wordt. Poetisch als altijd, maar hier toont christensen een duistere kant die je naar valkuilen en diepten lokt.