Drie vrouwen. Drie generaties. Eén familie.

Johanna is dement en ligt op sterven. Haar dochter Anna bezoekt haar en begint zich af te vragen wie haar grootmoeder Hanna was. Omdat Johanna niet meer in staat is antwoord te geven op haar vragen, gaat Anna zelf op zoek. Ze vindt een sepiafoto van haar grootmoeder Hanna als jonge vrouw. Het is alsof ze in de spiegel kijkt. Voor het eerst ziet ze niet de krenterige, oude oma uit familieverhalen maar een vrouw die liefheeft, huilt, lacht en haat, net als zij.
Ze reist door het leven van drie generaties vrouwen die onder zeer verschillende omstandigheden hun positie moeten bevechten. Toch stuiten ze in essentie op dezelfde problemen in hun streven naar zelfstandigheid.

Afgezet tegen het overweldigende isolement van de Zweedse meren en bergen is dit een aangrijpend testament van een vergeten tijd en het hartverwarmende verhaal van liefde in tijden van onrust.

Marianne Fredriksson (Zweden, 1927-2007): 'Over de daden van de moeders zijn er geen bijbelspreuken, hoewel ze vermoedelijk een grotere betekenis hebben dan die van de vaders. Oeroude patronen worden doorgegeven van moeders op dochters, die nieuwe dochters krijgen, die nieuwe dochters...
Misschien ligt hierin de verklaring dat vrouwen het zo moeilijk hebben gevonden om voet bij stuk te houden en de rechten te benutten die de maatschappij van gelijkberechtiging te bieden heeft.'