De ik-verteller is een Nederlandse jongeman, midden twintig, die in een Berlijnse nachtkroeg ene Bernd ontmoet, een ‘schoffie uit Berlijn-Wedding’, en op hem verliefd wordt. Zodra beide mannen de kroeg verlaten worden ze in elkaar geslagen en Bernd belandt in het ziekenhuis. De ‘ik’ bezoekt hem daar een paar maal en reist uiteindelijk naar Nederland terug. Vol gedachten aan Bernd, vat hij zijn reguliere, promiscue leven, waar Anton, een oudere nicht, ‘mijn bijna kale en weinig kapitaalkrachtige mecenas’, de enige constante is. Totdat Bernd overkomt: dan ontvouwt zich langzaam maar zeker het spel van verliefdheid en jaloezie dat Anton ten slotte terzijde stelt en de beide jongemannen de gelegenheid biedt samen de wijk naar Berlijn te nemen.
Een happy end, kortom, maar niet met rozengeur en maneschijn overgoten: ‘Daar ergens… wacht dat schoffie uit Berlijn-Wedding, die gabber uit de kelderkroeg en, tenminste voor de komende weken, de chef.’ Voor de komende weken, ja, want hoe lang twee mensen ‘handlangers’ blijven — die hulpen in de ‘huishouding van je leven’ — laat zich niet voorspellen.
Een liefdesgeschiedenis die zich in de homoscene van Berlijn afspeelt, is in de literatuur verre van een nieuw gegeven: ‘Berlijn ohne Schwule ist wie Adam ohne Eva’ heet het, en dat hebben bijvoorbeeld Christopher Isherwood, Jaap Harten en Bernard Sijtsma voortreffelijk verbeeld. Het is de verdienste van Willem Bijsterbosch dat hij aan hun verhalen het nodige weet toe te voegen: de wisselwerking tussen Anton, die Berlijn uit de jaren dertig kent, en Bernd, die er nu middenin zit; stelt Bijsterbosch in staat een vergelijking tussen toen en nu te maken. In een stijl die me soms een tikje schatplichtig aan Jaap Harten lijkt, doet hij dat zonder voorbehoud goed. Bijsterbosch’ typering van een ‘kelderkroeg’ anno nu, bijvoorbeeld, deed me denken aan een lied van Grace Jones over New York: welnee, het is hier geen oorlog, het is alleen maar het kreunen en steunen van een metropool.
Dat Bernd, eenmaal in Nederland, voor zijn vriendje de baan op gaat om wat geld te verdienen, en dat het dan uitgerekend Anton moet zijn die hij in het park aan zijn gerief helpt, is mij in de wisselwerking tussen Anton en Bernd wat veel van het goede. En voor een tamelijk recht-toe-recht-aan verhaal is de flaptekst onbegrijpelijk cryptisch. Maar dat zijn dan ook de enige ‘maars’ die ik tegen Bijsterbosch proza-debuut heb: drie mannen, in hoge mate van elkaar afhankelijk, maar met heel verschillende levensstijlen en verwachtingen, tot leven wekken is geen geringe verdienste.