Helaas niet meer maar toch een boeiend boek.
Thomas Erdbrink schrijft al jaren over zijn leven in Teheran. Zeventien jaar geleden verhuisde hij van Leiden naar de Iraanse hoofdstad, om daar kennis te maken met een voor hem volledig nieuwe cultuur. Sindsdien brengt hij het leven van zijn stadgenoten naar de Nederlandse huiskamers door middel van zijn documentaireserie, Onze man in Teheran, en zijn columns voor Volkskrant Magazine. Hierin schetst Thomas een verrassend beeld van een land dat we enkel kennen uit het nieuws. Hij vertelt, altijd even verfrissend als treffend, over een cultuur die zowel ver van als dicht bij de Nederlandse staat. Waar ze ook naar de tandarts gaan, foto’s plaatsen op Instagram en rouwen om gestorven familieleden. Waar men zich tussen de opgelegde regels door probeert te wringen, op zoek naar vrijheid en geluk. Een land waar, ondanks het verschil in gebruiken, de mensen hetzelfde blijken te zijn. In Gelukkig nog altijd onze man in Teheran, het vervolg op de succesvolle eerste bundel, brengt Thomas het leven in Teheran nog dichterbij. Met persoonlijke anekdotes verhaalt hij over een intrigerend land vol tegenstrijdigheden – waar weinig geluisterd wordt naar het volk, maar waar saamhorigheid toch de boventoon voert.