Guillaume Meral - Impasse NIEUW

opruming privé verzameling

CD-recensie

© Aart van der Wal, juli 2020


Impasse - Guillaume Meral
Angelis: Intérieur - Boite á rythme - Romance - Impasse - Soliloque
Voitenko: Révélation
Guillaume Meral (accordeon)
TRPTK TTK 0013 • 40' •
Opname: onbekend

'Impasse', de titel van dit album, is afgeleid van het gelijknamige vierdelige werk van Franck Angelis. Eigenlijk geen al te bemoedigende titel, want 'impasse' betekent immers - ook in het Nederlands - een doodlopende weg of, in de figuurlijke betekenis, een probleem waarvoor geen oplossing voorhanden is.

Voor de Franse accordeonist Guillaume Meral geldt dat gelukkig niet en voor de muziek al evenmin. Al moet worden gezegd dat deze stukken zich door hun deels zeer virtuoze karakter niet zomaar gewonnen geven en mij alleen bereikbaar lijken voor accordeonisten die zich in het topsegment bewegen. Zoals deze Meral, die al rond zijn zesde levensjaar aan het instrument verslingerd raakte en op zijn zevende het Parijse UNAF Concours won. Toen een wonderkind, nu een zeer begaafd en gerijpt musicus Hij haalde zijn bachelor aan het Sweelinck Conservatorium en zijn masteropleiding aan de Royal Academy of Music in Londen.

Dat Meral voor dit album koos uit werk van zijn landgenoot Franck Angelis is niet vreemd: ook Angelis behoort ìmmers als accordeonist tot de wereldtop, wat overigens ook geldt voor de componist van het slotwerk op deze cd: de Rus Sergej Voitenko. Componeren voor het instrument dat vrij bijzonder is en dat ze van haver tot gort kennen mag zeker een bijkomend voordeel worden genoemd.

Het staat zo vast als een huis: Meral houdt voor deze stukken een een bijzonder warm en overtuigend pleidooi. Hij gelooft er met hart en ziel in, paart virtuositeit en ritmische precisie (ritme speelt een zeer belangrijke rol in dit repertoire) aan de fraaist denkbare klankkleuren en weet uitstekend raad met de vele stemmingsbeelden, van weemoedige ontboezemingen tot scherp snijdende zwartgalligheid ('impasse'?), van boosaardige uithalen tot pittoreske pasteltinten. Hij lijkt zich ook volmaakt thuis te voelen in het volksliedachtige karakter en de ingevlochten jazzy elementen van sommige stukken.

Wat deze muziek echter niet biedt is het avontuur van de vernieuwing. Het is melos in dienst van een reeds lang vervlogen traditie die aldus nieuw leven wordt ingeblazen en waar de nostalgie - uiteraard mede door het gekozen instrument - vanaf straalt. Niets mis mee, het zal ongetwijfeld veel liefhebbers trekken, maar echt innovatief is het in mijn beleving niet. Producer Brendon Heinst heeft weer voor een klankrijk juweel gezorgd.

TRPTK  TTK 0013
2019