Risk 1992

In zeer mooie en complete staat.

Er bestaan honderden verschillende versies van Risk, ze delen in ieder geval de volgende eigenschappen en kernconcepten:
Kaart – Er wordt gespeeld op een kaart (het bord) met een thema. Het bekendste is de weergave van de wereldkaart ten tijde van Napoleon, maar er zijn honderden andere thema's zoals weergaven van het Romeinse Rijk, Europa tijdens verschillende periodes of zelfs puur de wiskundige indeling van de territoria op de kaart in een boomstructuur.
Territoria – Op de kaart zijn verschillende territoria weergegeven. Het bekendst is de opdeling van de wereldkaart ten tijde van Napoleon in 42 of 43 territoria die dan overeenkomen met "landen". De territoria zijn onderling verbonden om het mogelijk te maken om territoria te veroveren.
Gedefinieerde groepen territoria – De territoria zijn gegroepeerd. Het bekendst is de opdeling in continenten op de wereldkaart ten tijde van Napoleon. Bij de kaart van Nederland zijn dit dan weer provincies en bij sciencefictionkaarten kunnen de groepen weer bestaan uit werelden of zelfs planeten. Wanneer een speler een voorgedefinieerde groep territoria compleet in handen heeft, staat daar een vergoeding in legers tegenover. Deze vergoeding bestaat uit een vaste waarde die vaak afhankelijk is gemaakt van het aantal connecties van de territoria in de groep met die daarbuiten: hoe meer connecties hoe hoger de vergoeding omdat dit het vasthouden van de groep territoria bemoeilijkt. De vergoeding wordt uitgereikt tijdens de "versterkingsfase" in de beurt van de speler.
Totaal aantal territoria – Boven op de voorgedefinieerde groep territoria is het totaal aantal territoria dat een speler in handen heeft, een ander kernconcept. Het geeft een aanvullende mogelijkheid om een vergoeding in eenheden te verkrijgen. Afhankelijk van het aantal krijgt de speler een hoeveelheid extra eenheden in zijn beurt tijdens de versterkingsfase. Het bekendst is de regel: totaal aantal eenheden / 3 in de versie van Hasbro met de napoleonwereldkaart.
Eenheden – Elke speler heeft een aantal eenheden om te plaatsen op de territoria en waarmee hij kan aanvallen of verdedigen. Aanvallen kan naar een aangrenzend territorium tijdens de beurt van een speler (in sommige versies met beperkingen). Verdedigen gebeurt buiten de beurt van een speler. Aanvallen en verdedigen gebeurt door gebruik te maken van dobbelstenen (fysiek of virtueel).
Totaal aantal eenheden – Het totaal aantal eenheden van de speler dat zich op het bord bevindt, is een indicatie van zijn sterkte. Dat wil zeggen een speler die slechts een territorium heeft met daarop honderden eenheden, is sterker dan een speler die een veelvoud van territoria heeft met daarop op elk slechts een eenheid. De bekendste weergave van een eenheden is die van het leger van Napoleon. Daarnaast is de spreiding van het totaal aantal eenheden over de territoria ook een indicatie van de sterkte van de speler en zijn mogelijkheid om doelen te verwezenlijken.
Groepen van eenheden – De eenheden kunnen ook gegroepeerd worden in entiteiten; dit heeft geen invloed op het spel en is bedoeld om het bord overzichtelijker te maken. Het bekendst is de indeling van één legereenheid, drie legereenheden, vijf legereenheden en tien legereenheden. Bij computerversies wordt dit meestal achterwege gelaten en is er slechts een nummer dat het aantal eenheden weergeeft.
Kaarten – Er zijn vele variaties op het concept van kaarten binnen Risk maar in basis komt het erop neer dat de speler bij bepaalde acties een beloning krijgt in de vorm van kaarten. Een voorbeeld is het veroveren van een territorium. De kaarten kunnen ingezet worden voor velerlei doelen. In de reguliere versie kan er door een combinatie van kaarten te gebruiken een aantal legers verkregen worden. Deze hoeveelheid is soms dezelfde waarde tijdens elke inruil en soms ophogend: bij elke inruil wordt het aantal te verkrijgen eenheden verhoogd. Vooral deze laatste (officiële) variant wordt het meest gespeeld tijdens toernooien, online risk portals en door professionals omdat het de doorlooptijd in combinatie met de regel dat degene die een andere speler verslaat, zijn kaarten verkrijgt, enorm terugbrengt.
Dobbelstenen – De overgrote meerderheid van Riskversies gebruikt het concept van dobbelstenen. De speler kan in zijn beurt dobbelstenen gebruiken om een aangrenzend territorium aan te vallen en moet ze buiten zijn beurt gebruiken om zijn territorium te verdedigen. Over het algemeen zijn de dobbelsteenregels gelijk: de aanvaller kan drie dobbelstenen gebruiken en de verdediger kan twee dobbelstenen gebruiken. De aanvaller gooit hierbij met rode dobbelstenen en de verdediger met blauwe dobbelstenen. Over de te gebruiken hoeveelheid dobbelstenen, het aangeven hiervan en het vervolgens verplaatsen van eenheden naar het veroverde territorium bestaan veel verschillende regels. Bij computerversies worden geen dobbelstenen gebruikt maar dient de aanvaller het aantal eenheden dat hij/zij in wil zetten in te voeren in een daarvoor bestemd vakje. Hierop dient de verdediger te reageren door ook een aantal eenheden in te voeren. De verdediger weet hierbij niet welk aantal eenheden door de aanvaller is ingevoerd. Na bevestiging is dan meteen te zien of een land is veroverd. Dit verandert dan meestal van kleur.
Neutraal leger - Indien Risk met twee spelers wordt gespeeld dient een extra derde leger te worden gebruikt. Dit leger mag dan door beide spelers worden aangevallen. De verdediger is hierbij dan de andere speler. Op deze manier blijft het spel dan toch spannend. Dit wordt ook gebruikt bij computerversies. Als men dan alleen of met z`n tweeën speelt, speelt men tegen één of meer computerspelers.
Winnen – De wijze waarop een speler het spel kan winnen, verschilt en is niet kort samen te vatten. Oorspronkelijk (1959) was het doel simpelweg de gehele wereldkaart te veroveren, maar in de loop der tijd kwamen daar opdrachten (missies) bij zoals "vernietig de blauwe legers", "verover de kastelen", of compleet andere manieren om te winnen zoals Paranoia Risk waarbij de speler juist moet voorkomen dat een andere speler uitgeschakeld wordt om te winnen. Dergelijke opdrachten worden vermeld op speciale opdrachtkaarten die de spelers aan het begin van het spel moeten trekken. Elke speler dient zijn/haar opdrachtkaart omgekeerd op tafel te leggen, zodat de andere spelers de opdracht niet kunnen zien. Zo weet een speler niet welke opdrachten de andere spelers hebben, wat het spel extra spannend maakt.