5x De Vries van Buuren & Co N.V. maandnota 1936-37-39

5 rekeningen uit 1937 van 'De Vries van Buuren & Co N.V.'
1936-1937-1939

Iedere rekening heeft een zegel ter waarde van 10 cent waaroverheen een stempel 'voldaan' is gezet en een handtekening.
In goede staat, zie de foto's

verzenden is op basis van verzekerde verzending.

We hebben het verhaal van dit bedrijf kunnen achterhalen op internet, joodsamsterdam

DE VRIES VAN BUUREN & CO
In 1829 begon M. de Vries van Buuren & Co een winkel in garen, band, kant en mutsen op Jodenbreestraat 8, in 1882 werd op dezelfde plaats een nieuw pand geopend en tot 1928 zijn de percelen Jodenbreestraat 10-14 en Waterlooplein 1-13 bij de winkel gevoegd. Het gebouw werd ontworpen door A. Jacot en W. Oldewelt.

De zaak loopt van de Jodenbreestraat tot aan het Waterlooplein. De zaak groeide uit tot een gerenommeerde groothandel die aan de marktkooplui in de Jodenbuurt leverde en aan confectie- en hoedenfabrieken en aan winkels in het hele land. Het bedrijf had ook een eigen confectieatelier. Het personeel was voornamelijk van Joodse afkomst en het bedrijf was op zaterdag én de Joodse feestdagen gesloten. De Vries van Buuren & Co was een goede werkgever en had zelfs al een pensioenfonds.
In de oorlog is een groot deel van het personeel vermoord. Na de oorlog kwam er een doorstart. In 1954 verhuisde het bedrijf naar het West Indisch Huis aan de Herenmarkt / Haarlemmerstraat. In 1983 stopte het bedrijf.

Herinnering aan werken bij “De Vries van Buuren & Co”
De Vries van Buuren & Co was een begrip in Nederland, en niet alleen in Amsterdam. Er was vrijwel geen textielbedrijf dat geen zaken met hen deed. Er werkten zo’n 200 tot 300 mensen. De zaak werd De Twee Onnozele Schapen genoemd en waar dit naam vandaan kwam is niet bekend. Het bedrijf was een wereld op zich en tegelijkertijd een soort huwelijksmarkt. Men werkte dag-in-dag-uit met elkaar, en heel wat relaties kwamen eruit voort. Vrouwen die gingen trouwen verloren in die tijd hun baan. Dus er waren vrouwen die jarenlang verloofd bleven en er was er zelfs een die tien tot vijftien jaar samenwoonde, om beider baan te behouden. Voor het trouwen zelf moest men een vergunning van de baas krijgen. Dan mocht je trouwen, maar veranderde het loon.

De zaak was op sjabbes gesloten en overwerkt werd niet betaald. Door de week was de zaak tot half zes open, op zondag tot één uur. Op Rosj Hasjone (Joods nieuwjaar) en Jom Kipper (Grote Verzoendag) was de zaak dicht, maar op Pesach, Schwoes (Sjavoeot) en Soekes (Loofhuttenfeest) was de zaak officieel dicht maar waren er toch wel klanten die kwamen. De zaak had verdere sociale voorzieningen die vooruitliepen op de voorzieningen die later voor iedereen golden. Er was een pensioenfonds, opgericht in 1904. Daarnaast kende men het Eduard van Damfonds – voor het personeel als er speciale noden waren.

Je moest het wel heel bont maken wilde je ontslagen worden bij “De Vries van Buuren & Co”. Mensen haalden er hun pensioen en het was een goed pensioen. Men wist dus – werken bij De Vries van Buuren, dat was wat.

Familiebedrijf
De Vries van Buuren was een familiebedrijf. Zo was van 1861 – 1903 Mozes de Vries van Buuren (1833 – 1909) directeur van dit bedrijf. Daarnaast was Mozes van 1887 – 1893 lid van de Amsterdamse gemeenteraad en hij was actief in enkele weldadigheids-organisaties. In 1903 trok Mozes zich terug vanwege zijn hoge leeftijd, hij was toen zeventig jaar. Na een ziekte overleed Mozes op in de nacht van 25 op 26 april 1909.
Mozes werd opgevolgd door zijn zoon, Carel de Vries van Buuren (Amsterdam, 13 november 1865 – Amsterdam, 6 februari 1958). Zijn zoon, Max (Amsterdam, 22 december 1896 – 17 mei 1940) werd na hem directeur van de NV die het bedrijf inmiddels was geworden. Zijn gezin woonde op de Paulus Potterstraat 40hs. Max overleed met zijn twee zoons Carel (Amsterdam, 10 november 1924 – 16 mei 1940) en Paul (Amsterdam, 13 mei 1926 – 17 mei 1940) na een ernstig auto-ongeluk. Zijn vrouw Josephine Caroline Henriette Wolff (Den Bosch, 17 juni 1903 – Amsterdam, 20 mei 1940) overleed vier dagen na het ongeval.