Linosnede Jan Th. Giesen platbodems op meer


Linosnede door Jan Th. Giesen
Voorstelling van drie boten in de buurt van een haventje

In lijst zonder glas met passe-partout
65 x 48,5 cm

beeldmaat
47 x 30 cm

Exclusief verzendkosten
Verzenden voor risico koper
H7

Gesigneerd en gedateerd r.o. : 'Jan Th Giesen 36'
L.o. in potlood: 'Orig. Lino snede Handdruk'

Johannes Theodorus Giesen leefde van 1900 tot 1983.Hij is befaamd om zijn indrukwekkende houtsneden.
Zijn vroege werk ademt veel ruimte en art-deco elementen.

JOHANNES THEODORUS GIESEN


J. Th. Giesen (1900-1982), Man met ezel. 1960.

Jan Theodoor Giesen Den Hen in Den Haag en Laag 1900-1982
Opleiding aan de Particuliere Tekenschool van Bik & Vaandrager. Docent aan de Koninklijke Academie voor Beelden Kunsten in Den Haag en lid van de Haagse Kunstkring.
Kunstschilder en graficus met een vaak melancholiek palet en onderwerpen als gevolg van het meemaken van twee wereldoorlogen.
Woonde en werkte in Den Haag en Oost-Souburg.
Veel werk is er van hem niet op de markt gekomen omdat veel is ondergebracht in de Stichting J.Th. Giesen.

Tijdens het Interbellum werkte er circa 250 beeldende kunstenaars in en om Den Haag. Mensen, die door hard en creatief te werken de Haagse bevolking konden voorzien van decoralia in de vorm schilderijen, glas-in-lood ramen, grafisch werk en driedimensionale beelden, waardoor het toen niet al te vrolijke leven toch wat glans kreeg.

Jan Th. Giesen was één van die relatief onbekende kunstenaars en de onbekendheid was niet het gevolg van de kwaliteit van het werk, maar van de leefomstandigheden in deze periode van de twintigste eeuw.

Geboren in 1900 werden hij en zijn tijdgenoten op jeugdige leeftijd geconfronteerd met de eerste wereldoorlog, gevolgd na een korte opleving door een wereldwijde economische crisis in 1929 en tenslotte in de bloei van hun leven door de vijf jaar durende tweede wereldoorlog. Na deze oorlog was er vervolgens geen aandacht voor hun werk want het land moest wederopgebouwd worden en de nieuwe jonge generatie kunstenaars wist zich beter te verkopen dan deze ervaren maar soms wel ernstig gehavende vroegere generatie.

Door hun jarenlang creatief zwoegen wisten zij wel echte kunst te maken van een kwalitatief hoog gehalte, waarvoor de beloning meestal pas na hun overlijden verzilverd werd.