Vroeger had je het cursiefje. Een verhaaltje, een observatie, uit het dagelijks leven onttrokken. Een geestige reflectie met een niet al te zware filosofische ondertoon.

Over de mens, en het leven. Hoe ijdel de ene kon zijn, en hoe melancholisch het andere hem kon maken. Het was vooral herkenbaar en laagdrempelig.

Het haalde zijn naam uit het scheve lettertype waarmee het in een hoekje in de krant stond afgedrukt. Simon Carmiggelt wordt algemeen beschouwd als de grootmeester van het genre.

Daarna kreeg je de column. Geen verhaal, maar een mening. Iemand die een opinie over een (wereld)probleem heeft en van mening is dat die opinie door iedereen moet gekend zijn.

Mensen, bij voorkeur politici, moeten gefileerd worden, actuele trends geridiculiseerd, en de wereld is onbegrijpbaar zonder de duiding van de columnist.

Deze korte opiniestukken kunnen geestig zijn, ironisch, sarcastisch of ronduit hatelijk. In Nederland is er voorwaar sprake van een columnindustrie.

En nu heb je de blog. Door de opmars van het internet en de onvermijdelijke digitalisering van de journalistiek heeft het fenomeen van de weblog snel om zich heen gegrepen.

Eenieder met een computer, een tablet of een smartphone kan zijn of haar ‘hoogstpersoonlijke visie op de wereld’ diezelfde wereld insturen. Het is een uitermate democratisch medium/genre dat niet meer weg te denken is uit de hedendaagse communicatie.

Deze genres zijn gecombineerd in "Stukjes", het nieuwste boek van Jan Flamend. Het zijn observaties, mijmeringen, beschouwingen die een actuele mix vormen.

Verzenden naar België en Nederland is mogelijk (dat kan voordelig via Vintedgo, of via een andere pakjesdienst naar keuze).