Luister goed, paisà.
Er zijn games… en er is Mafia: The Old Country — een PlayStation-epos dat je niet speelt, maar ervaart.

We schrijven Sicilië, 1900. De zon brandt op de wijngaarden, het stof kleeft aan je schoenen, en ergens in de verte klinkt het hoefgetrappel van je paard — jouw enige echte partner in crime. Jij bent Enzo, zoon van niemand, vijand van velen, en man van eer.

Dit is geen spel voor mensen die gewoon willen winnen. Dit is een spel voor mensen die begrijpen dat macht moet worden verdiend — met bloed, zweet en een goed getimede blik in iemands ogen. Je bestuurt oude auto’s die klinken alsof ze op pure trots rijden, je lost vetes op met kogel en knipoog, en je flirt met gevaar… én met de dochter van de verkeerde Don.

En ja, zet die spreektaal vooral op Siciliaans, want dan klinkt elke ruzie als poëzie en elke liefdesverklaring als een dreigement. “Cu tocca la mia donna, finisci sottoterra!” – daar kan geen Engelse vertaling tegenop.

Het geweld is rauw, de liefde echt, en de eer? Onbetaalbaar. Je voelt de geschiedenis, je ruikt de wijn, en je hoort de echo van een tijd waarin loyaliteit heilig was — en verraad fataal.

Dus ja, koop het. Niet voor de “open world”. Niet voor de achievements. Maar omdat je diep vanbinnen wéét dat je thuishoort in The Old Country.